Pamiętasz, mały?

[Ewa Włodek]

Bratu

Hej, tańcowała Mańka, tańcowali wszyscy… *
snuje się przez podworzec Olka** sznaps-baryton.
Niebo - fiolet. Znad dachów młody księżyc błyszczy.
Sąsiad – coś nie w humorze – okiem koso łypnął.

Pierwszy wieczór wakacji. Imieniny mamy.
Zza okna – salwy śmiechu, szmer rozmów, szlagiery.
Tych minionych wieczorów czar niezapomniany
wraca z wiatrem, co trąca gałązki czeremchy.


* tak zwany krakowski folklor miejski
** Aleksander Kobyliński "Makino" - zanim został "Zwierzynieckim Bardem"

[Stepanian]

Nie pamiętam, a folklor krakowski znam. Co nie zmienia faktu, że wspomnienie przyjemnie zabrzmiało.

[Ewa Włodek]

Nie pamiętam, a folklor krakowski znam.

hmm...zacytowałam z pamięci, a usłyszałam tę piosenkę, w wykonaniu "Makino"- Kobylińskiego, gdy miałam jakieś 10 lat, czyli prawie 50 lat temu, kiedy - jako jeszcze całkiem młody facet i chyba bez planów na zostanie propagatorem zwierzynieckiego folkloru miejskiego, przyszedł - w kilkuosobowej grupie - na imieniny mojej Mamy, z którą pracował w jednej firmie, i - pour la chec - wraz z innymi uczestnikami przyjęcia najpierw przedefilował w podworcu, grając rozmaite podwórkowe kawałki, w tym i tę piosenkę:
Tańcowała Mańka, tańcowali wszyscy
uciekajcie, chłopy, niech się Mańka wyjszczy...
dalej - w tekście, mam na myśli - było jeszcze gorzej....Więc Babcia ich wycziła w tym podwórku i prędziutko wtachała do domu, żeby dalej wstydu porządnej rodzinie brzyćkimi piosenkami nie przynosili...


Dzięki, Step, że Ci się migawka spodobała, miło, że zaglądnąłeś i powiedziałeś serdeczne słowo...Mnóstwo ciepła posyłam...
Ewa
Ps. A skoro znasz folklor - to może byśmy się kiedyś wymienili wiedzą?

[misza]

Bardzo sugestywny i piękny obrazek-wspomnienie.
Zwłaszcza, że z Krakowa, który umiłowałem.
Doceń to, Ewo, bo pisze niniejsze słowa
poznańska pyra

[Miladora]

A ja będę wredna, Ewuniu.

- Sąsiad – coś nie w humorze – spod łba okiem łypnął. - nie kupuję.
Spode łba - owszem. Ale "spod łba" mnie ugryzło w ucho.

Może inaczej?
- Sąsiad – coś nie w humorze – kosym okiem łypnął.

Pamiętam lato, gdy na maleńkim Placu Bawół niemal co noc odbywały się jakieś pohulanki.
I królowała piosenka "Jadą wozy kolorowe"...

Jak te różne wspomnienia potrafią wracać...

Dobrego, Ewuńka

[Ewa Włodek]

Doceń to, Ewo, bo pisze niniejsze słowa
poznańska pyra

doceniam, Miszo, doceniam, a jakże bym mogła inaczej! Ale o ile wiem, między Krakowem a Poznaniem jakiegoś zapiekłego antagonizmu kroniki nie notują, oba miasta w koncu - zacne bywsze stolice...

Pamiętam lato, gdy na maleńkim Placu Bawół niemal co noc odbywały się jakieś pohulanki.
I królowała piosenka "Jadą wozy kolorowe"...

ano, Mila, różne dziwności się nieraz odbywały w mieście - pamiętam dla naprzykładu tak zwany non-stop w Barbakanie, aż nasz Znajomy, mieszkający przy Placu Matejki, umęczony nocnymi hałasami natury muzycznej i nie tylko, wystosował pismo do ówczesnego Komitetu Wojewódzkiego PZPR, że taka inicjatywa narusza powagę miejsca, jako że "balowicze" permanentnie paskudzą miejsce pochówku żółnierzy bratniej armii radzieckiej...Pomogło...




Moi Najdrożsi, cuuudne dzięki za odwiedziny, za czas dla wierszyka i Wasze serdeczne, dobre słowa. I bez liku ciepła Wam posyłam...
Ewa

[Stepanian]

Ps. A skoro znasz folklor - to może byśmy się kiedyś wymienili wiedzą?

A co jak i Ty zechcesz mnie pogonić, żebym porządnej rodzinie brzyćkimi piosenkami wstydu nie przynosilł?

[Ewa Włodek]

A co jak i Ty zechcesz mnie pogonić, żebym porządnej rodzinie brzyćkimi piosenkami wstydu nie przynosilł?

no, coś Ty!!! Najwyżej Cię wtaszczę do domu, jak Babcia Olka "Makino" z przyległościami. I będziesz śpiewał w zamknięciu...

[Qń Który Pisze]

Kawałeczek nieznanego mi folkloru, bo Qń w linii prostej z Ponidzia - belonowej ojczyzny.
Ale sympatyczny i taki zadzierżysty. Mańki to kiedyś miały przechlapane. Były jakby stworzone do mojry.
Ładniusio, o Pani podająca jabłko

[Ewa Włodek]

Ale sympatyczny i taki zadzierżysty. Mańki to kiedyś miały przechlapane. Były jakby stworzone do mojry

och, Quniqu, dobrze rzekłeś - zadzierżysty! Czyli - udało mi się co-nieco oddać klimat tamtych czasów. Bo to ówcześni ludzie dopiero bywali zadrerżyści! A ile w nich było fantazji, i jak się potrafili ładnie bawić! Bo popatrz - kto by w dzisiejszych czasach wpadł na pomysł, żeby - idąc na imieniny do koleżanki - zorganizować "ad choc", na gorąco, coś na kształt podwórzowej kapeli i przed dojściem na miejsce wejść w podwórko i odśpiewywać - z towarzyszeniem gitary, akordeonu i skrzypiec - ileś-tam kawałków! I - dasz wiarę - że sąsiedzi tym Gościom rzucali z balkonów pieniążki w serwetkach papierowych? A oni je skrzętnie zbierali...
A z Mańką - cóż, sama mam Mańka na drugie...

Dzięki cuuuudne za wizytkę i super-słówko, i głask w chrapkę...
Ewa