wiosna-lato-jesień

[Miladora]

umajony ranek majem
i w szuwarach drżące szepty
może nas zawiodą dalej
w innej nocy skrzący przedświt

gdzie czerwcowy żar ogniska
północ zgasi rozmarynem
kwiat paproci błyśnie iskrą
wianek rzeką w dal odpłynie

w zapach lipy cień gałęzi
poziomkowy zapach miedzy
w sierp księżyca a pomiędzy
innej rzeki inne brzegi

może nas sprowadzi wrzesień
na wrzosowe ścieżki gęstwin
może w tym czerwcowym lesie
wciąż za nami echo tęskni




Dla Zoli w ramach dawnej poetyckiej zabawy.

[Qń Który Pisze]

Miladorko, to doprawdy smakowita uczta
Cóż za metafory i zwiewność znaczeń. O mój rozmarynie, jak wiersz płynie, jak szmaragdowe meandry dorzecza Parany. Z taką duszą nawet trudno są wyobrażalne asocjacje z ciałem... Chyba potrzebny byłby Stradivarius, żeby to nastroić i zagrać koncert życzeń
Pięknie napisane

[Zola111]

a w paździerze października
damy nura - całkiem nadzy.
nic się dzisiaj nie zamyka,
dość mam czerni czarnej sadzy.

w listopadzie, za wiewiórką
będę skrzętnie zbierać zapas,
nowe serce, nowe pióro...
tylko zakaż mi, ach zakaż

przechowywać pamięć o tym,
że nam siebie ciągle mało.
uchroń mnie przed tym kłopotem,
że prócz wierszy - także ciało.

[Miladora]

grudzień przyjdzie mroźny grudzień
z nim zimowych nocy pustka
lecz podaruj nieobudzeń
tyle ile słów na ustach

niechaj ciągle śnię na styku
wiosny lata i jesieni
chociaż styczeń falę zmysłów
na zimowy sen odmienił

luty przejdzie potem marzec
niechaj kwiecień mnie obudzi
żebyś znów wśród barwnych zdarzeń
mógł wyszeptać baśń ułudy


Zoleńko

Qniku

[e_14scie]

liście padną w listopadzie
i sczernieje jarzębina
jak poruszać ciałem żwawiej
kiedy mokra peleryna

czwarta pora w jednym roku
grzywę starga bezlitośnie
biało w mieście tylko pokus
więcej kiedy chłonę pościel

więc zawiośnij mi się losie
dołóż zapał skulawiały
dziś uwierzę w byle podszept
nawet z kiczem wyleniałym

[coobus]

może nas sprowadzi wrzesień
na wrzosowe ścieżki gęstwin

Świat wrzosowych gęstwin to mój świat, tak samo jakoś wyszło gdzieś tam na blogach.
Bliskie mi te strofy. I bardzo ładne

[Miladora]

wiosna ci zwiośnieje myśli
barwą kwiatów i w zieleniach
a sen nocy letniej wyśnisz
wśród paproci bez wytchnienia

i na mchu co miękkim leżem
rozkołysze niebo wokół
niechaj noc się sennie ściele
spójrz jak gwiazdy błyszczą w mroku

kupałowy zapal ogień
przeskocz los w dążeniu lata
jeszcze ciągle żyje w tobie
tych wiosennych snów kantata


Listeczku

Kubusiu

[Zola111]

w grudniu, proszę, mnie nie szukaj,
w grudniu jestem w mące śniegu,
śpię w pierzynach i poduchach,
przeczekuję mróz, dlatego

nie zobaczysz mnie wśród bieli,
nie usłyszysz pośród szronu,
cicho trwam wśród tych, co chcieli
zgasić światła gromkich dzwonów.

tak dojrzeję w niepisaniu
do następnych strof o wiośnie.
każ zaprzęgać w białe sanie,
aż zaśpiewam dźwięczniej, głośniej.

Dodano -- 13 maja 2012, 22:42 --

wiosną daj mi pod jabłonią
szansę na renesans pragnień,
usta znowu się rozdzwonią,
od zawilców i sasanek,

na sukienkach, na bucikach
będę głosić róż, czerwienie,
ale teraz muszę zmykać.
zimna Zośka - ochłodzenie.

[Miladora]

zimą wiersze będzie pisał
mróz na szybach gwiazdozbiorem
pośród ognia rozkołysań
kiedy na kominku gore

w srebrnych płatkach świat rozśnieży
a za oknem błękit zmierzchem
więc mnie odnajdź w myślach wtedy
czy ja śnię czy może nie śnię

albo śnimy tak oboje
sen zimowej nocy pełni
gdy wciąż zima bieli strojem
w nas pragnienia chce rozświetlić



Dzięki, Zoleńko, za wierszowaną zabawę.
Już na szczęście mamy wiosnę...

[coobus]

czekam piątej pory roku
i nie boję się nadmiaru
z iskrą pożądania w oku
oczekuję rzeczy paru

niech odczyni niespełnienie
tchnie płomyczek w sny nieśmiałe
zagrać da na wielkiej scenie
czego jeszcze nie zagrałem

niech złudzenie da jesieni
że zielona wciąż, że młoda
choć i tak ją w bursztyn zmieni
ale co tam…
mnie nie szkoda

po jesieni
a przed zimą
tam umieszczę piątą porę
gdy nastawię nowe wino
gdy nadzieje w słoje zbiorę