z pogranicza faktu

[Nicol]

.


a gryf gitary nadgarstek pianisty
i czułych palców muzykalna gładkość
wciąż mnie wołają dla rzeczy nieprzyszłych
szczelinę nocy rwąc kolejną zadrą

przez sen coś krzyczę nie widząc gdzie biegnę
goni mnie pustka - daj ukryć się przed nią
chciałabym przysiąść jak szept blisko ciebie
oczy całować wpatrzone w codzienność 

a kiedy myślą uciekasz w nieznane
tulić w bezdechu zgubioną tęsknotę 
wiem że jej nie chcesz -zostałyśmy same
bez końca wierne tak przedtem jak potem

bez przerwy czułe na każdy twój odzew
na każdą nutę co spadnie z klawiszy
wersy rzuć w ogień niech mają swój pogrzeb
mnie ciągle żegnasz absolutem ciszy


.

[Miladora]

Podoba mi się, Nicolku, ten klimat.

Tylko bym pierwszy wers dopasowała akcentowo:
- gryf gitary jak nadgarstek pianisty - bo ma inną melodię.
Lepiej by się wpasowały dwa słowa na pięć w sumie zgłosek i "jak" plus pięć ostatnich sylab w drugiej części wersu.
Coś w rodzaju - gryfem gitary jak dłonią pianisty.
Tyle że trzeba byłoby pokombinować z drugim wersem i w trzecim poprowadzić myśl w rodzaju "ciągle mnie wołasz dla rzeczy nieprzyszłych".

Miłego

[Ewa Włodek]

smutno, refleksyjnie, ładnie...


Pozdrawiam z uśmiechami...
Ewa

[Leon Gutner]

Bajeczny klimat prosto w Leona .
Zaczynam się już do tego przyzwyczajać .

Z ukłonem L.G.

[Nicol]

Podoba mi się, Nicolku, ten klimat.

Tylko bym pierwszy wers dopasowała akcentowo:
- gryf gitary jak nadgarstek pianisty - bo ma inną melodię.
Lepiej by się wpasowały dwa słowa na pięć w sumie zgłosek i "jak" plus pięć ostatnich sylab w drugiej części wersu.
Coś w rodzaju - gryfem gitary jak dłonią pianisty.
Tyle że trzeba byłoby pokombinować z drugim wersem i w trzecim poprowadzić myśl w rodzaju "ciągle mnie wołasz dla rzeczy nieprzyszłych".

Miłego

no to wróciłam do mojego A na początku
Trudno

[Zola111]

I dobrze, że wróciłaś do "a", bo teraz jest równiutko, rytmicznie, i w dodatku - melodyjnie.

Brawo.

Pozdrawiam,

[Miladora]

bo teraz jest równiutko, rytmicznie, i w dodatku - melodyjnie.

Niestety, nie, Zoleńko i Nicolku.

- a gryf gitary jak nadgarstek pianisty - wers ma obecnie 12 zgłosek, a nie 11 i w dodatku nadal akcenty nie zgadzają się.
Zgodność byłaby, gdyby brzmiał - a gryf gitary // nadgarstek pianisty - 5/6, ale wiadomo, że wtedy nie ma sensu.
W tym układzie najmniejsza ingerencja w wers byłaby, gdyby dać - a gryf gitary // jak dłonie pianisty - 5/6.
Albo - a gryf gitary jak ręka pianisty.

No to kombinuj, Nicolku, bo szkoda wiersza, żeby jeden wers kulał.

[skaranie boskie]

Słusznie prawi Miladora.
Ta rozbieżność jest rażąca ma wpływ na czytanie całego wiersza.
Czytelnik poświęca więcej uwagi sprawdzaniu rytmiki, niż samej treści.
Myślę, że nie jest to celowy zabieg, wymuszający wielokrotne czytanie.
Po przywyknięciu do pierwszego wersu, wiersz nabiera kolorytu, recytuje się jak melodia płynąca z klawiszy fortepianu, z jednym fałszywym akordem.

[Stepanian]

Zajrzałem po przycinkach i poprawkach i czuję się rozbujany. Piszesz fantastycznie, Nicol. Dałbym wiele za Twój wiersz, który nie traktowałby o miłości i tęsknotach. Czekam na niego.

[coobus]

Potwierdzam słowa Stepaniana: piszesz fantastycznie, gdy czytam odruchowo się uśmiecham