Włos Ariadny

[misza]

Gloinnen - miłośniczce archeologii

Przez sieć ciemnych gałęzi przebija miedziane
tło cichego wieczoru po dniu bez historii.
Glinianą popielnicę obracam powoli,
oglądam włos wpleciony w magiczny ornament.

Wyrwałaś go z warkocza, nieznana dziewczyno
- zadałaś czar wieczysty, silniejszy od śmierci.
Obudzony po wiekach, które w ziemi prześnił
teraz szumem modrzewi w puszczy się rozpłynął.

Dotykam nierówności chropawej powierzchni.
Jak pismo dla wybranych mówią pod palcami
wersety starej księgi przez lata pisanej,
zanurzone w półcieniach i w kolorach leśnych.

Pochowały się kwiaty, ukryły przed zmierzchem;
liście gubią kolory, gorzko pachnie piołun.
Przytulone, jak siostry, olchy śnią i stoją
przy drodze do legendy – mrocznej i bezkresnej.

[Leon Gutner]

I mrocznie i bezkreśnie .
I po Miszkowemu więc sama przyjemność .
Glo ? miłośniczką archeologii ?

Z uszanowaniem L.G.

[misza]

Tako rzekła /napisała/ "Na grodzisku".
A jest inaczej?
Pozdrawiam, prawie spod Pieskowej Skały, Leo

[Gloinnen]

Wywołana do tablicy stawiam się pod wierszem.

Glo ? miłośniczką archeologii ?

Tak, interesuje mnie archeologia. Oczywiście nigdy nie parałam się nią profesjonalnie, ale fascynuje mnie jako nauka. Wiele rzeczy mnie w niej frapuje. Po pierwsze - umiejętność odtwarzania przeszłości na podstawie przedmiotów, a nierzadko tylko ich fragmentów. Trzymając w ręku jakąś, popularnie mówiąc, "skorupę", kawałek ociosanego kamienia, brązową nausznicę, archeolog potrafi określić zastosowanie tegoż czy tejże, mało tego, właśnie z tych "resztek" buduje opowieść o minionych kulturach, cywilizacjach, wierzeniach, obyczajach. Na pewno dużo w tym presupozycji, ale tak czy owak - sam fakt, że w ten sposób można rekonstruować coś, co wydarzyło się i funkcjonowało dziesiątki tysięcy lat temu jest interesujący.
Druga rzecz - to sam aspekt "duchowy". Archeolog bez przerwy obcuje, oczywiście "metafizycznie" z ludźmi, którzy żyli w zamierzchłych czasach, u świtu cywilizacji bądź w odległych czasowo kulturach. Tak właśnie, jak w wierszu o włosie Ariadny. Kultura materialna, przedmioty, to miejsce spotkania się teraźniejszości z przeszłością, człowieka współczesnego z człowiekiem z dawnych epok (i to zarówno mam na myśli człowieka abstrakcyjnego, jak i konkretnej jednostki). Czy nie ma w tym przekraczania bariery czasu, jakiejś swoistej "równoległości" odczuwania, poznawania, zbliżania się?

Wiersz jest piękny i pokazuje właśnie ten moment wejścia w bardzo intymny kontakt z "minionym", za pośrednictwem rekwizytu, uchwycenia poczucia wspólnoty z czymś, co pozornie odległe i nieosiągalne, wzruszenia losem człowieka, który nagle stał się w szczególny sposób bliski, gdyż pozostawił światu ślady swojej obecności, swojej duszy na zawsze.

Pozdrawiam,


Glo.

[misza]

Idziemy.
Trzymając się wątłej nici.
"Włosa Ariadny"

[australijka]

Piękna dedykacja. Z pozdrowieniami - australijka.

[misza]

Witaj Australijko!
I Ciebie serdecznie pozdrawiam

[Zola111]

Ależ to ładne! I się czyta i czyta...

Tylko pozazdrościć Autorowi i Adresatce.

Brawo. Gratuluję, pozdrawiam,

[Ewa Włodek]

ooo, Miszko, toś znalazł piękny temat...I po Twojemu, subtelnie go rozwinął, dajac o myslenia, do zadumania...


Pozdrawiam Cię z mnóstwem uśmiechów...
Ewa

[coobus]

Moja żona nie uwierzyła, że włos który znalazła na mojej marynarce to włos Ariadny. Nie przejęła się archeologicznym podtekstem. Z przyjemnością zgłębiłem temat, podoba mi się ten wiersz