wniebowstąpienie Penelopy

[Sokratex]

• Jeszcze czeka na niego. Co dzień patrzy w morze,
  jak rybacy z mewami wracają do domów,
  na godziny im równe, dobrze podzielone
  dla wrogów i przyjaciół, marzenia i połów.
  
  Rozkwitają co wiosnę oliwkowe gaje,
  starzeją się rolnicy tuląc do snu żony,
  a ona - wciąż samotnie na brzegu wystaje
  i lat ma już tysiące. Godzin nadliczbowych.
  
  Tysiące lat. Wieżowiec. Pod chmurami piętro,
  gdzie wciąż czeka... już tylko listonosza z rentą.
  
  http://bit.ly/PFkgmM

[Gorzki Dziad]

Ciekawa koncepcja.
Renta oczywiście wraz z dodatkiem za rozłąkę.

[Sokratex]

Ciekawa koncepcja.
Renta oczywiście wraz z dodatkiem za rozłąkę.

Ten i wcześniejszy wiersz wchodzą w skład większego cyklu, który opatrzony jest komentarzem:


Teksy a(ute)ntyczne
(w których przedstawiam może nieco inne
za to prawdziwe wersje znanych wydarzeń)

[Gorzki Dziad]

Klimat antyczny i autentyczny daje świetne połączenie.
Mnie się bardzo taka koncepcja podoba.
Z ciekawością poczytam.

[Gloinnen]

na godziny i dni ich dobrze policzone
dla wrogów i przyjaciół, marzenia i połów.

Pokombinowałabym tutaj z interpunkcją. Wydaje mi się, że w zależności od tego, jaką zastosujesz, myśl może biec różnymi tropami.

"na godziny - i dni ich dobrze policzone -
dla wrogów i przyjaciół; marzenia i połów."

Ja sobie to przeczytałam tak.

i ma już tysiące lat! Godzin nadliczbowych.

Tutaj ten wykrzyknik wprowadza według mnie niepotrzebną emfazę w przekaz dość dostojny.

"i ma już tysiące lat. Godzin nadliczbowych"
"i ma już tysiące lat, godzin nadliczbowych"

Można to trochę wyciszyć i upłynnić.

Pozdrawiam,


Glo.

[JSK]

a ona wciąż samotnie na brzegu wystaje
i ma już tysiące lat! Godzin nadliczbowych.

Ale w ostatnim wersie akcent wewnętrzny poszedł się...

W całym wierszu akcent przed średniówką pada na przedostatnią sylabę przedśredniówkową, a tu na ostatnią.

Moim zdaniem, ratowałaby tu inwersja:

"...i ma już lat tysiące. Godzin nadliczbowych..."

Tysiące lat. Wieżowiec. Pod chmurami piętro,
gdzie czeka już tylko na listonosza z rentą.

Podobnie z ostatnim wersem tutaj;

średniówka niejako "samoczynnie ustawia się po "tylko" co daje układ "odwrócony 6 + 7.
Spowodowane jest to znowu akcentowaniem "niewłaściwej" sylaby.

A można by zgrabniej:

"...gdzie wyczekuje tylko listonosza z rentą..."

Pozdrawiam.

[Leon Gutner]

A Leonowi ta renta jakoś klimat zepsuła . Nie pasuje mi do Penelopy . Zamysł wiersza jednak Leon skusił i przyciągnął .

Z ukłonem L.G.

[Sokratex]

A Leonowi ta renta jakoś klimat zepsuła . Nie pasuje mi do Penelopy . Zamysł wiersza jednak Leon skusił i przyciągnął .

Z ukłonem L.G.

Witaj Leonie. Tobie podpowiem o co chodzi z tą rentą:
według statystyk żony przeżywają swoich mężów mniej więcej o tyle lat, ile Penelopa czekała na Odyseusza.
Stąd przyszedł mi do głowy pomysł na ten wiersz, dlatego też tytuł brzmi "wniebowstąpienie Penelopy"
i nie chodzi zaraz o to, że "mieszka" w wieżowcu.

Pozdrawiam.

Dodano -- 16 lis 2011, 18:36 --

na godziny i dni ich dobrze policzone
dla wrogów i przyjaciół, marzenia i połów.

Pokombinowałabym tutaj z interpunkcją. Wydaje mi się, że w zależności od tego, jaką zastosujesz, myśl może biec różnymi tropami.

"na godziny - i dni ich dobrze policzone -
dla wrogów i przyjaciół; marzenia i połów."

Ja sobie to przeczytałam tak.

i ma już tysiące lat! Godzin nadliczbowych.

Tutaj ten wykrzyknik wprowadza według mnie niepotrzebną emfazę w przekaz dość dostojny.

"i ma już tysiące lat. Godzin nadliczbowych"
"i ma już tysiące lat, godzin nadliczbowych"

Można to trochę wyciszyć i upłynnić.

Pozdrawiam,


Glo.

Masz rację - sam się nad tym ciągle waham. Zwłaszcza, czy potrzebny jest w ogóle wykrzyknik, skoro nagła zmiana rytmu
(a w ostatnich dwóch wersach wręcz arytmia) sama w sobie jest jak wykrzyknik. Przyznaję, że z tym wykrzyknikiem poszedłem na łatwiznę a nawet mi się wręcz nie podoba.

Dziękuję i stawiam czerwone jak płomień w Twoim pięknym wierszu

Dodano -- 16 lis 2011, 18:43 --

a ona wciąż samotnie na brzegu wystaje
i ma już tysiące lat! Godzin nadliczbowych.

Ale w ostatnim wersie akcent wewnętrzny poszedł się...

W całym wierszu akcent przed średniówką pada na przedostatnią sylabę przedśredniówkową, a tu na ostatnią.

Moim zdaniem, ratowałaby tu inwersja:

"...i ma już lat tysiące. Godzin nadliczbowych..."

Tysiące lat. Wieżowiec. Pod chmurami piętro,
gdzie czeka już tylko na listonosza z rentą.

Podobnie z ostatnim wersem tutaj;

średniówka niejako "samoczynnie ustawia się po "tylko" co daje układ "odwrócony 6 + 7.
Spowodowane jest to znowu akcentowaniem "niewłaściwej" sylaby.

A można by zgrabniej:

"...gdzie wyczekuje tylko listonosza z rentą..."

Pozdrawiam.

Trudno się z Tobą nie zgodzić, jeśli spojrzymy na to tylko pod względem technicznym.
A gdybyś tak spróbował jeszcze odgadnąć zamiar? Na początku mamy czasy współczesne dla prawdziwej Penelopy,
potem przenosimy się do dzisiejszych a wiersz kończy się arytmią. No i tytuł, zwłaszcza jego pierwszy człon.

Być może jest to zbyt pozawerbalne a przez to niedostatecznie czytelne, ale lubię eksperymentować.
W końcu nie wysadzę niczego i nikogo jak Nobel, to tylko wiersze

Dziękuję i pozdrawiam.

[Leon Gutner]

Niom to mam jasność .
Dziękuję najmocniej .

Z ukłonem L.G.

[Sokratex]

====================================

Przy okazji zamieszczenia "historii Naturalnej" ( http://bit.ly/NFz1Cb )
zajrzałem też do tego wiersza poprawiłem go co nieco.
Dziękuję Wszystkim za uwagi i sugestie.