A wiosna

[skaranie boskie]

A wiosna



A wiosna w sadzie kwitła zapachem jaśminu…

Pamiętam ciepłe dłonie, w których świat zaginął,
gdy Zofia chłodnym tchnieniem przyniosła poranek,
zajrzała pierwszym brzaskiem w oczy roześmiane.

A wiosna w sadzie kwitła…
Jak sen o jutrzence.
Dziś tylko żal pozostał i pamięć jak zdjęcie –
szczęk szabel, rżenie koni, blady poblask świtu…
Ach! Popatrzże, pocałuj, ostatni raz przytul!
Niełatwo będzie w polu, lecz wiosna odświętna
spojrzenie twoich zmysłów na długo spamięta
i pośród zgiełku bitwy, gdy nie władnę bronią,
twoje czucie i wiara przed ciosem osłonią.

A wiosna w sadzie kwitła…
Biały płaszcz na wiśni
wkrótce jesień odmieni miedzianymi liśćmi.
To już wiosna kolejna i kolejna zima.
Powiedz, czekasz li jeszcze? Czy nadal wspominasz?
Ciągle z cicha brzmią w uszach twoje pierwsze słowa,
choć od dawna czas pragnie je w niebycie schować,
a tak mało ich padło, pełnych błogiej treści –
no bo ileż się mogło w jednej nocy zmieścić.

A wiosna w sadzie kwitła…
Delikatnym scherzem
recytował wiatr drzewom romantyczne wiersze.
Kiedyś wrócę, nieważne, jakie niosąc rany –
lecz czy znajdę cię jeszcze i czy się poznamy?
Kiedyś wrócę w obejście stargane tęsknotą,
chociaż dziś jeszcze nie wiem, gdzie losy poniosą –
ile bitew zwycięskich, szarży, czy porażek,
kiedy przyjdzie cię w końcu przywieść przed ołtarze…

***

Tu ból, nagła cisza - już ciemności brzegiem
dłużej szablą nie władnąc, odchodzi szwoleżer.
Teraz, wzbiwszy się w górę, ponad bitwy wrzawę,
może jeno przed Bogiem zdać ostatnią sprawę.

***

A wiosna w sadzie kwitła…


Arona (IT)
12 maj 2012

skaranie boskie



Komentarz odautorski dotyczący spraw technicznych:
Wersy zaczynające się od słów "A wiosna..." (oprócz pierwszego) są dzielone w połowie i dopisywane niżej, ale skrypt przenosi każdy wers do lewego marginesu. Poniżej podaję przykład, zastępując spacje myślnikami. Może powinniśmy pomyśleć nad taką właśnie formą zapisu?

A wiosna w sadzie kwitła…
-------------------------------- Biały płaszcz na wiśni

[Gloinnen]

Cieszę się, że udało mi się Ciebie namówić do wklejenia tego wiersza tutaj, bo będę mogła go skomentować.

Znam chyba niemal wszystkie Twoje wiersze, przynajmniej te z ostatnich lat i mówię bez słodzenia, że ten jest najlepszy. Dawno zresztą nie czytałam w ogóle tak dobrego tekstu na żadnym z portali.

Naturalnie, nie byłbyś Skaraniem, gdybyś nie napisał, zgodnie z wybraną przez Ciebie konwencją, romantycznej stylizacji. Jednakże tutaj osiągnąłeś naprawdę doskonały rezultat. Udało Ci się niezwykle umiejętnie wpisać w stylistykę romantyzmu, duch mickiewiczowskiej epoki jest obecny w każdym słowie utworu, w koncepcji, w sposobie realizacji tematu. To udało Ci się osiągnąć po mistrzowsku. Nie jest rzeczą łatwą stworzyć tak udaną stylizację, na dodatek niegłupią i oddziałującą na wyobraźnię. Wiersz posiada wewnętrzne napięcie, opowiada wzruszającą historię, gra emocjami - może leciutko zbyt mocno, ale w końcu tłumaczy go romantyczne uwielbienie dla "wiary i czucia". Czyta się płynnie, bez zgrzytów, właściwie można spokojnie poddać się urokowi, nastrojowi, obrazom, bez poszukiwania słabych punktów, bo ich - moim zdaniem - nie ma.
Rymy - mucha nie siada. Bardzo dobre. Rytmicznie też bez zarzutu. Ale to tylko technikalia. Ważniejsze jest coś innego, coś ważniejszego, czego się szuka w poezji - swoiste czytelnicze uniesienie, co mi się szalenie rzadko zdarza, gdy czytam wiersze, a w końcu obcuję z nimi na co dzień.

Żałuję, że utwór nie został doceniony w konkursie, być może z powodu jego długości, być może ze względu na staroświecki język i usytuowanie w odległej rzeczywistości.

Szczerze podziwiam, tym razem i chylę czoła, mam nadzieję przeczytać więcej takich perełek... A, i jeszcze zapraszam na wielkie, zasłużone

Glo.

[skaranie boskie]

Dzięki Glo.
Zaskoczyłaś...

[Leon Gutner]

A mnie nie ..
Rzekła prawdę .
W konkursie organizowanym przez Leona byłbyś w czołówce ze swoją wiosną .

Sama przyjemność .

Z ukłonem L.G.

[JSK]

Mogę śmiało gratulować skaraniu, bo proszę zauważyć, że doceniłem ten wiersz w głosowaniu. No ciut mało doceniających było.Dla mnie wiersz wart nagrody specjalnej Organizatorów. Ale nie chcę na nie swoje poletko wkraczać.

Lubię takie stylizacje, dobrze poprowadzone, które nie są bezmyślnym naśladownictwem a stylizacją przemyślaną i konsekwentnie poprowadzoną.

[Gloinnen]

Dla mnie wiersz wart nagrody specjalnej Organizatorów.

[skaranie boskie]

Jestem naprawdę zaskoczony tymi pochwałami.
Janie, Leonie, Glo - dziękuję.
Przyznam się, że nie planowałem stylizacji, taka poezja po prostu we mnie gdzieś tkwi. Można powiedzieć, że gra w duszy. Może dlatego wydaje się taką przemyślaną i dopracowaną?
Jakby nie było, naprawdę przyjemnie przeczytać takie recenzje.

[P.A.R.]

Znam chyba niemal wszystkie Twoje wiersze, przynajmniej te z ostatnich lat i mówię bez słodzenia, że ten jest najlepszy. Dawno zresztą nie czytałam w ogóle tak dobrego tekstu na żadnym z portali.

może i tak jest, ja mam pewien niedosyt
który raczej nie dotyczy treści
taki już ze mnie k...

[Ewa Włodek]

mnie się podoba, koniec i kropka! A podoba się, bo o szarżach, szwoleżerach, ranach i innych wojennych rozmaitościach rzecz, a te - zawsze do mnie przemawiają. Poza tym - kapitalna stylizacja, ale nie na Roamtyzm. Mnie ten wiersz wcale nie przypomina utworów Mickiewicza, bo Mickiewicz - tu się już ustawiam pod murem i przed plutonem egzekucyjnym bez opaski na oczach - nie pisał takich dobrych wierszy. On mi przypomina Jana Lechonia i jego choćby "Koncert Mochnackiego"...



Gratuluję, Skaranie, i bez liku serdeczności wysyłam do Ciebie...
Ewa

[skaranie boskie]

może i tak jest, ja mam pewien niedosyt
który raczej nie dotyczy treści

Specjalnie, żeby Cię dosycić -

taki już ze mnie k...

Pan k...

mnie się podoba, koniec i kropka!

I to jest konstruktywna krytyka!
Dziękuję Ewo za wnikliwe podejście do mojego szwoleżera.
Znaczy byłego szwoleżera, bo jakoś mu się nie wróciło z wojenki.
Jego zdrowie!