Biały sad

[coobus]

Pracowite boskie dłonie
wygaszają nadmiar świateł.
Tlą się jeszcze skrzydła kwiatów
co przysiadły wśród jabłoni.

Wykraszone srebrnym pyłem,
pod księżycem zrogalałym
tańczą sady w sukniach białych
jak chochoły.
Wiem, bo byłem.

Rozbujane suną drzewa
prowadzone ptasim krzykiem,
zasłuchane jak w muzykę
– tak niewiele im potrzeba.

Zatracone w swoim tańcu,
wśród niezdarnych dziwnych pląsów,
pięciolinię świeżych pąków
nawlekają na różańcu.

Na jabłoniach zwisa niebo,
płatki pod nim jak motyle,
a w nich gwiazd odbitych tyle,
tyle szeptu spokojnego.

Pod gałęzią sieć poświaty
więc zanurzam się w błękicie
i kroplami spijam życie.
Przepełniony.
Przebogaty.

[Zola111]

Ech, te inwersje!
Ale odbywają się one w towarzystwie niegramatycznych, oryginalnych rymów, co powoduje, że moja niechęć ulega, i mięknę w ocenie wierszy.

To jest po prostu piękne. Co tu dużo gadać?

Pozdrawiam,

[Bonifacio Sieczepia]

Fakt, jest pięknie,
ale "Przepełniony./Przebogaty." trąci mi zmanierowaną egzaltacją.
Subiektywnie!

[Leon Gutner]

Pod gałęzią sieć poświaty
więc zanurzam się w błękicie
i kroplami spijam życie.
Przepełniony.
Przebogaty.

Leo nie czuje egzaltacji . Za to cały wiersz odbiera jako świetnie napisany tekst .
Bardzo lubię takie klimaty a jeszcze bardziej - takie zakończenia .

Czytanie cię Coob to prawdziwa przyjemność dla Leona .

Z uszanowaniem L.G.

[Nicol]

Klimat jako Leo rzekł jest przedni

[Ewa Włodek]

Przebogato, Coob, w tym sadzie...


Moc uśmiechów posyłam...
Ewa

[emelly]

Tlą się jeszcze skrzydła kwiatów
co przysiadły wśród jabłoni.

pod księżycem zrogalałym
tańczą sady w sukniach białych
jak chochoły.

Prześliczny wiersz, piękne metafory! Oryginalne, finezyjne, ale nie zmanierowane czy przekombinowane. Świeże, magiczne - jak wiosna, jak kończąca ją Noc Świętojańska.



Pozdrawiam bajkowo,
Emelly

[Sede Vacante]

Trochę gubię się w nieregularności rymów, raz są, raz nie ma, lub nie mogę odnaleźć. Poza tym, coś pięknego, cuuuudowny klimat!

[Stepanian]

Dla mnie bomba. Trochę jak u Gałczyńskiego..., tak mi się skojarzyło.

[coobus]

Toś mnie Stepanian dowartościował. Jeśli jest jakiś ojciec mojego ciepłego uczucia do poezji, to jest nim na pewno Gałczyński. Od fascynacji jego zaczarowanym słowem zaczynałem. Wydaje mi się, że Pieśni potrafię po latach powtórzyć całe z pamięci. Być może odcisnął na mnie swoje piętno, którego nawet nie wyczuwałem. Potem było jeszcze kilka innych nazwisk, przed którymi moje myśli zdejmują odruchowo czapkę.
Cieszę się, że dobrze czujecie się w moim białym sadzie