Miłość elfów i ludzi

[Gloinnen]

Nieśmiertelny, ubrany w wiecznie lśniącą młodość,
Nie rozumiem, dlaczego coraz niżej chylisz
Ociężałe ramiona, a nad twoją głową
Czas wiesza siwe lampy i jesienie liczy.

Nim moja miłość zdąży wykiełkować drzewem,
Twoją w iskry przemienią żarłoczne sekundy.
Cóż ci będę mógł przynieść, gdy wsiąkniesz już w ziemię?
Garstkę liści zmęczonych i gorzkie półnuty.

Mroźny podmuch zatrzaśnie nagle dźwięczną bramę
Przez wiatr nielitościwy wyrzeźbioną w śniegach
Dla ludzkich cieni, które odchodzą w nieznane
Do krain, gdzie nie dotrą smukłe stopy elfa.

Odnajdę tylko ślady na bezgwiezdnej drodze,
Przebrzmiały śmiech usłyszę, nim zakrzepną echa
I nieskończonym życiem ukarzą mnie noce
Za to, że odważyłem się kochać człowieka.



kwiecień 2011
____________________
Glo.

[Bonifacio Sieczepia]

Wątpliwość - kto przemawia do elfa w pierwszej zwrotce?
Poza tym bardzo ładna imaginacja.

[Gloinnen]

Hej, Boni. W pierwsze zwrotce elf przemawia do człowieka, zdziwiony jego starzeniem się...


Tako rzecze Autor...

[emelly]

Ale ładne!

[skaranie boskie]

Smutne jest życie Elfa...
Zupełnie jak twój wiersz.
Tym razem bez zastrzeżeń. Pięknie i sprawnie.
Takie wiersze chce się czytać.

[Bonifacio Sieczepia]

Nieśmiertelny, ubrany w wiecznie lśniącą młodość,
Nie rozumiem, dlaczego coraz niżej chylisz

Słabo to zaznaczone, można odnieść nieodparte wrażenie, że ktoś nieokreślony zwraca się do nieśmiertelnego.

[Gloinnen]

Rozumiem już, Bonifacio, w czym rzecz. Wiersz jest stary, nie wiedziałam jeszcze wtedy, jak walczyć z inwersjami.



Glo.

[Leon Gutner]

Ależ klima ( skojarzenie upałowe )
Bardzo ładnie a najładniej w ostatnim cztero - wersie .

Z podziwem L.G.

[Nicol]

Żarloczne sekundy mają w sobie coś przyciągającego ... a może to elfów sprawka ... a może sprawka klimatów Glo