apostrof

[Stepanian]

na rozmytym obrazku malowany półcieniem
wibrujący apostrof ponad to co się widzi
dalej tylko już mgliszcza i jedynie złudzenie
a niebyłym widokom wzrok się nie chce nadziwić

rozlewane falami bezkontury przyszłości
ażurowy fakturaż topią w ciszy dzisiejszej
nie umiejąc zaistnieć gasną nagłą nicością
nie ostatnie bynajmniej i na pewno nie pierwsze

przecież musi być jednak jakaś stałość i pewność
jakiś rys nakreślony aksjomatem w pojutrzach
zresztą może i nie ma i jest tylko już jedno
nieprzejrzystość niepewność moja miara najkrótsza

[Ewa Włodek]

jakaś pewność jest, Step - ta mianowicie, że się urodziliśmy, i że kiedyś odejdziemy, skąd przyszliśmy. Reszta - to mgliszcza, nieprzejrzystość i niepewność... Bardzo, bardzo dla mnie ten Twój wiersz...

Pozdrawiam Cię z uśmiechami...
Ewa

[atoja]

znam rodzaj żeński apostrfa
...lecz tytuł własnego utworu można dowolnie potraktować


A treść jego każe przysiąść nad głęboką myślą i do tego tak sprawnie ujętą.

[Stepanian]

znam rodzaj żeński apostrfa

A ja takowego nie znam. Apostrof, ma rodzaj męski, jak najbardziej. Atoja, dzięki za czytanie ze zrozumieniem.

Reszta - to mgliszcza, nieprzejrzystość i niepewność... Bardzo, bardzo dla mnie ten Twój wiersz...

Wielkie dzięki za odwiedziny Ewo.

[P.A.R.]

przefarbowałeś imienniku
lis słowa
być może...

przecież musi być jednak jakaś stałość i pewność
jakiś rys nakreślony aksjomatem w pojutrzach
zresztą może i nie ma i jest tylko już jedno
nieprzejrzystość niepewność moja miara najkrótsza

to najlepsze nie licząc ściątek

[Stepanian]

to najlepsze nie licząc ściątek

Faktycznie, nie zauważyłem wcześniej ich nadmiaru. Pomyślę nad tym. Dzięki.

[atoja]

A ja takowego nie znam. Apostrof, ma rodzaj męski, jak najbardziej.

apostrof

wg. Wikipedii
apostrofa – (gr. apostrophé – zwrot) – składniowa figura retoryczna, charakteryzująca się bezpośrednim zwrotem do osoby, bóstwa, idei, wydarzenia, pojęcia lub przedmiotu (dochodzi wówczas do personifikacji adresata wypowiedzi). Dominuje styl podniosły, czasami patetyczny. Apostrofa zazwyczaj jest skierowana do osób, przedmiotów, zjawisk itd., które nie pełnią roli tematu utworu. Dzięki temu można ją wyraźnie wyodrębnić z tekstu.

Pierwsze znane apostrofy wywodzą się z twórczości Homera, później pojawiały się w wierszowanej epice. W okresie średniowiecza apostrofy stosowano praktycznie we wszystkich utworach, niezależnie od gatunku. W XIX wieku zaistniała także w liryce. W Odzie do młodości Mickiewicza bezpośredni zwrot do młodości wystąpił aż czterokrotnie. W Beniowskim Słowackiego apostrofa sygnalizowała rozpoczęcie dygresji

W mowie potocznej apostrofa to każda część zdania rozpoczynająca się wołaczem lub mianownikiem w funkcji wołacza[2]. Bywa wykorzystywana w mowach okolicznościowych, przemówieniach itd.[/i]

[Stepanian]

Ciekawe, nie znałem.
Chodziło raczej o:
Apostrof - znak pisarski w kształcie przecinka, umieszczany w górnym indeksie: ’. W języku polskim służy do oznaczenia, że litera (najczęściej samogłoska) występująca przed nim jest niewymawiana.

[Leon Gutner]

Nie pierwszy to i nie ostatni dobry twój wiersz Step .
Leo zawsze czyta z nieustającą ciekawością i podziwem .
Tak było i tym razem .

Z uszanowaniem L.G.