Uwertura

[Gloinnen]

Łzy wypełniają ciemną cyberprzestrzeń.
Arlekinada w sieci nie ma końca.

Zrozumieć?
Po co, skoro wolna droga?

Znów przyjdzie czynić - zło.
W najlepszej wierze.

Chcę własną ręką dobić swoje dzieło,
nie patrzeć dłużej
na przedśmiertne
drgawki.

Krew wirtualna
przecież
nic nie znaczy.

Bez słowa oddam wszystkie strofy
cieniom.



____________________
Glo.

[emelly]

- Halo haloo?
(...)
Pomyłka, tu mieszkają wiersze rymowane




Z linijki "Arlekinada ciągle nie ma końca" wyrzuciłabym "ciągle". Wydaje mi się, że to pleonazm.

[Gloinnen]

Masz rację - zmieniłam "ciągle" na coś innego.


A wiersz jest jak najbardziej rymowany, tylko pobawiłam się wersyfikacją.
Można go zapisać tradycyjnie, ale wtedy traci część swojej dobitności, jak mi się wydaje... (jeżeli w ogóle jakąś ma...)

Łzy wypełniają ciemną cyberprzestrzeń.
Arlekinada w sieci nie ma końca.
Zrozumieć? Po co, skoro wolna droga?
Znów przyjdzie czynić - zło. W najlepszej wierze.

Chcę własną ręką dobić swoje dzieło,
nie patrzeć dłużej na przedśmiertne drgawki.
Krew wirtualna przecież nic nie znaczy.
Bez słowa oddam wszystkie strofy cieniom.

[Leon Gutner]

Łzy wypełniają ciemną cyberprzestrzeń.
Arlekinada w sieci nie ma końca.
Zrozumieć? Po co, skoro wolna droga?
Znów przyjdzie czynić - zło. W najlepszej wierze.

Chcę własną ręką dobić swoje dzieło,
nie patrzeć dłużej na przedśmiertne drgawki.
Krew wirtualna przecież nic nie znaczy.
Bez słowa oddam wszystkie strofy cieniom.


Nie traci dobitności . I osobiście wolę taki zapis niż pierwowzór .
Pierwowzór odbiera cały fun - przynajmniej czytelnikowi .
W końcu - mamy tu tradycyjne formy rymowane .

Z uszanowaniem L.G.

[Sede Vacante]

Chyba ci trochę ciasnawo Glo. w naszym nowoczesnym, postępowym świecie;)
Podobnie jak mi zresztą, toteż bliskie sercu.
Fajnie nieprzekombinowane, czytelne, pozytywnie proste i na temat.

[Gloinnen]

A, bo wydawać by się mogło, że w sieci wszystko jest wirtualne. Wirtualne wcielenia, wirtualne emocje. Nie ma żywych, czujących ludzi, są tylko awatary. Jak tarcze do gry w darta. Nikogo nic nie obchodzi. Spróbuj tylko pokazać, że ci zależy... Głupców ponoć nie sieją, sami się rodzą. Ale można sobie pobiadolić między wersami.

[emelly]

Mnie też bardziej przekonuje regularny zapis.

A wiersz jest jak najbardziej rymowany, tylko pobawiłam się wersyfikacją.

Rym – powtórzenie jednakowych lub podobnych układów brzmieniowych w zakończeniach wyrazów zajmujących ustaloną pozycję w obrębie wersu (Słownik terminów literackich).

To, oczywiście, tylko jedna z definicji. Jednakże w przypadku asonansów, czyli rymów i tak już nieco "niedorobionych" (nie używam tego słowa pejoratywnie, tylko opisowo - nie mam nic do asonansów), jeśli tej ustalonej pozycji w wersach zabraknie, wiersz w ogóle nie sprawia wrażenia rymowanego. Co najwyżej uzyskujesz miłe dla ucha współbrzmienia, efekt eufonii. Osobiście tak to odbieram. W każdym razie, nawet jeśli wiersz zalicza się do "form rymowanych", to na pewno nie "tradycyjnych". Jednakże, zamieszczając go tutaj, sprowokowałaś pytania i miałaś okazję zaprezentować starą wersję. Taki quasi-poetycki chwyt

Pozdrawiam ogromnie,
Emelly

[Gloinnen]

Trudno mi polemizować ze słownikiem, dla mnie jednak rym to przede wszystkim coś, co "brzmi", a nie coś, co widać, podobnie zresztą jak rytm. Tekst jest tak skonstruowany, aby przy głośnym czytaniu brzmiał płynnie - to sylabotonik (z drobnymi może wahnięciami, ale raczej tak). Nietypowy podział wersyfikacyjny natomiast może poprowadzić lekturę na głos w kierunku większej ekspresji. Moim zdaniem poezja rymowana i stosowane, charakterystyczne dla niej, środki (rymy, rytm) powinny być przede wszystkim "dla ucha", nie "dla oka"...

Pozdrawiam i dziękuję za opinie,


Glo.

[coobus]

Roziągnęłaś ten tekst tak jak często ja to robię, stąd moje proste zrozumienie dla strof i przychylna ocena. Subiektywna, przyznaję. Na przykładzie moich wypocin powiem Ci jak jest to odbierane i jak ja to widzę: to co słychać to nie rym tylko melodia, ja też sie w swoją wsłuchuję i jest moi dobrze, ale wtedy okazuje się z komentarzy że melodia nie wystarcza, bo jest jeszcze rym (nazbyt częstochowski bo się zbyt zgrabnie rymuje, albo niezrozumiały), jest jeszcze liczenie sylab czyli poprawny rytm, i od razu znika moje samozadowolenie, bo akademickie podejście do tekstu nie idzie w parze ze spontanicznością. Tak jest w świecie odbiorców, którzy sami piszą. W świecie odbiorców mniej wymagających mogę sobie bezkarnie słuchać swojej melodii, nawet ją nucić potem przez sen. Nie narzekam, sam wszedłem na własne życzenie z tego drugiego środowiska w to pierwsze, nikt mnie nie zmuszał. Bo jednak coś z tego pozytywnego wynoszę. A nucę sobie beztrosko, kiedy nikt nie słyszy, zawsze to jakieś wyjście.
Pozdrawiam wszystkich serdecznie

[emelly]

Nie krytykowałam wiersza, tylko jego "klasyfikację gatunkową". Niezależnie od tego, czy nazwiemy ten efekt brzmieniowy rymami czy harmonią dźwięków, on tam sobie jest i oddziałuje na słuchacza na swój własny sposób. Moja uwaga o quasi-chwycie nie była ironiczna (jakby co).


Pozdrawiam serdecznie,
Gosia