Stygnące wieczory

[coobus]

w samym sercu ogrodu
kamień śpi kostropaty
w podniszczonej brunatnej koszuli
smutny cichy skulony
nie tak piękny jak kwiaty
powalony powagą i bólem

z twardej skały zrodzony
nazbyt skromny i dumny
by się skarżyć bezdźwięcznym słowem
prezentuje swą szarość
bez kompleksów i ujmy
wśród jabłoni bezwstydnie różowych

rozpalona zachodem
spąsowiała od słońca
płonie cicho gałązka jabłoni
wrastam w ziemię jak drzewo
szklą się oczy błyszczące
ach jak płonie
jak płonie
jak płonie

kiedy żarzy się słońce
popieleją ogrody
chciałoby się na zapas je wdychać
nim pogłaszcze powieki
księżyc durny i młody
nim skostnieje godzina cicha

nim przystaną na chwilę
odchodzące wieczory
przekraczając horyzont czerwony
hołd im składam w milczeniu
stoję w geście pokory
pod gałązką
w różowe kokony

[Sede Vacante]

Jak dla mnie nie mogę uchwycić rytmu wiersza, co po pewnym czasie zaczyna mi przeszkadzać.
Już, już prawie mam, a tutaj o jedno słowo za dużo i gubię.
Historia ładna, ale jakoś nie dotrzymałem.

Pozdrawiam.

[coobus]

Sede:
Poskładałem w kostkę, by Ci ułatwić. Znam tylko jeden sposób, spróbuj, może zabrzmi poprawnie - odczytaj go na głos i posłuchaj sam swojego głosu. Nie wiem czy pomoże. Ale sprawdź.

w samym sercu ogrodu kamień śpi kostropaty
w podniszczonej brunatnej koszuli
smutny cichy skulony nie tak piękny jak kwiaty
powalony powagą i bólem

z twardej skały zrodzony nazbyt skromny i dumny
by się skarżyć bezdźwięcznym słowem
prezentuje swą szarość bez kompleksów i ujmy
wśród jabłoni bezwstydnie różowych

rozpalona zachodem spąsowiała od słońca
płonie cicho gałązka jabłoni
wrastam w ziemię jak drzewo szklą się oczy błyszczące
ach jak płonie jak płonie jak płonie

kiedy żarzy się słońce popieleją ogrody
chciałoby się na zapas je wdychać
nim pogłaszcze powieki księżyc durny i młody
nim skostnieje godzina cicha

nim przystaną na chwilę odchodzące wieczory
przekraczając horyzont czerwony
hołd im składam w milczeniu stoję w geście pokory
pod gałązką w różowe kokony

Pozdrawiam Sede

[Gloinnen]

Hi hi.

Podobnie jak w przypadku mojej "Uwertury" - zabawa wersyfikacją od razu wzbudziła wątpliwości.
To dodam nieskromnie - a mówiłam...?! Poezję rymowaną trzeba czytać na głos. Jednym z istotnych elementów składowych każdego rymowańca - jest jego brzmienie. Składają się nań rymy, metryka, zestawienia fonetyczne (np. aliteracje), czasem intonacja... Zapominając o tym można się wyłożyć.

W jednym wersie jednak zabrakło Ci sylaby, Coob...

nim skostnieje godzina cicha

Wszędzie masz w ostatniej linijce w strofie - dziesięciozgłoskowca, tutaj - wypadł dziewięciozgłoskowiec.

Pozdrawiam,


Glo.

[coobus]

Też pomyślałem o Uwerturze, akurat uderzyłem w stół i zabrzęczało.
Mówisz Glo, że zgubiłem sylabę? Poszukam. Tak na prędce przychodzi mi na myśl "nim skostnieje noc srebrna i cicha", ale jeszcze przemyślę. Zguba się znajdzie. Pozdrawiam i dzięki za komentarz

[Leon Gutner]

Coob - bez dwóch zdań stajesz się moim ulubionym autorem A przynajmniej wysuwasz się na sam szczyt moich upodobań .
Chciałbym tak pisać jak ty .
Świetny wiersz .
Kolejny .

Z ukłonem LG..