Ty wiesz

[misza]

Wspominam dotyk dłoni. Wyschnięty pergamin,
pomarszczony i cienki, mój akt urodzenia.
Ciepło biło przez skórę znaczoną latami
i pamięcią o ludziach, których przy nas nie ma.

Czarny bez kwitł za oknem, chleb pachniał na stole,
przewracały się chmury nad gruszami w sadzie.
Świat miał kształt, życie zapach, wszystko swoją kolej;
dzień za dniem wytyczany polnym kalendarzem.

Stałaś wtedy przy oknie, patrzyłaś na ogród,
siwe niebo w obłokach i gałęzi taniec,
Taką cię zobaczyłem – zgarbioną samotną.
Taka w snach do mnie wracasz . I taka zostaniesz.

[iskierka]

Świetny nie mam zastrzeżeń, bardzo dobrze się czyta

[atoja]

portret malowany uczuciem nie wyblaknie nigdy...
pięknie Miszko
słów brak...


zgrabioną czy zgarbioną ?

[coobus]

Ech, Misza... ta sama słowiańska dusza, jak u Coobusa... i te kobiety, które władają naszymi duszami... świetny wiersz

[Nicol]

Nostalgia i poetyka na najwyższym poziomie Miszka u Ciebie... Idą łeb w łeb ... Do tego w świetnie skrojonych draperiach wersów
Trudno przeczytać i odejść bez słowa

[SamoZuo]

Pięknie, nastrojowo.

Pozdrawiam

[misza]

Iskierko

Dzięki, Atojo

Pewnie, że zgarbioną

Coobus

Czymże, my, bez kobiet?
Marnym pyłem

Nicol

SamoZuo

[Ewa Włodek]

ech, Miszko, cóż ja Tobie powiem, ponad to, co wiesz... Chyba to, że o mnie nikt tak nigdy nie napisze...


Pozdrawiam z mnóstwem uśmiechów...
Ewa

[misza]

Każdy ma swój wiersz i poetę, który go napisze.
Tylko jeszcze o tym nie wiemy

[skaranie boskie]

Już zebrałeś wszystkie pochwały, więc ja ograniczę się do zadumy nad wierszem i