Licentia poetica

[Gloinnen]

Stań się, mój wierszu, błyskiem srebrnej klingi,
otwieraj rany nieomylnym słowem,
by rozciąć śmiało ciemność ludzkiej pychy.
Tam, gdzie potrzeba – uderz bezlitośnie.

Przechowaj wiernie pryzmy ciał w płomieniach,
pamięć o piasku spod krwawiących kolan.
Niech świat zobaczy nagiego człowieka,
nim mu pozwoli prawdę z bzdur budować.

Wersy przemówią zamiast dołów z wapnem;
chociaż zbyt mało wspomnień w serce wrytych,
to strofom nigdy nie zabraknie świadectw,
gdy diabeł prochem syci głodne blizny.

Wypisz z wszechrzeczy łzy, krzyki, kamienie,
wierszu, co wnikasz w niepokój najgłębiej,
aż wreszcie pojmie naiwny szaleniec,
że los swój oddał marności za bezcen.

/Pierwotna wersja I strofy:

Stań się, mój wierszu, ostrzem srebrnej klingi,
otwieraj rany nieomylnym słowem,
by rozciąć śmiało ciemność ludzkiej pychy.
Tam, gdzie potrzeba – uderz bezlitośnie.

____________________
Glo.

[Leon Gutner]

Wypisz z wszechrzeczy łzy, krzyki, kamienie,
wierszu, co wnikasz w niepokój najgłębiej,
aż wreszcie pojmie naiwny szaleniec,
że los swój oddał marności za bezcen.

Wszystko a to powyżej najbardziej .

Z uszanowaniem L.G.

[iskierka]

Świetny tekst. Lekki, przyjemnie się czyta, dobre rymy.
Nie mam zastrzeżeń. Do Glo trudno mieć

[Gajka]

GLO
Świetny wiersz i niesamowite metafory

[skaranie boskie]

Oda do wiersza.
Nawet interesująca.
Pytanie do jakiego.
Jeśli do przedmiotowego, to trochę megalomańskie, jeśli zaś do innego, chyba trochę na wyrost. No bo wiemy jedno.

mój wierszu

Na pewno chodzi o wiersz autorstwa Peela/Peelki. (umownie Peela)

Widzimy tu ewidentne żądanie skierowane wprost do utworu literackiego

Stań się, mój wierszu,

I czegóż to żąda od niego Peel?

Stań się, mój wierszu, ostrzem srebrnej klingi,

Żeby się stał.
Inaczej, żeby zaistniał i to od razu jako ostrze. Ostrze czego? Klingi, czyli... ostrza.
Mało tego. Żądania Peela nie kończą się na tym. On każe wierszowi otwierać, rozciąć i uderzyć. Uderzyć bezlitośnie!
Biedny wiersz. Tyle żądań i nic w zamian.
Ale to nie koniec.
Peel w swojej niepohamowanej żądzy uderzania, nakazuje wierszowi uderzać bezlitośnie.

Przechowaj wiernie pryzmy ciał w płomieniach

Brr! Przypomniała mi się inkwizycja ze stosami...
Masakra.
Dalej proponuje nagiemu człowiekowi okaleczyć kolana, byle by tylko nie próbował budować prawdy z tzw. bzdur. Ale po co miałby budować? Żeby potem, z pokaleczonymi kolanami, spłonąć na stosie?

Nie!

Wersy przemówią zamiast dołów z wapnem;

To już zakrawa na wieszczbę.
Doły z wapnem. Miejsce pochówku zadżumionych. Dlaczego zwracać na nie w ogóle uwagę? Wystarczy, że przemówią wiersze. Jaka różnica - stos, czy dół z wapnem?

Nie, nie podejmuję się dalszego czytania tego wiersza. Jest zbyt makabryczny na moją małpią wrażliwość.
Idę się upić!

[Ewa Włodek]

odbieram wiersz jako stylizację na tak zwaną poezję zaangażowaną - której zadaniem jest "potrząsać" czytelnikiem, epatować ostrymi obrazami tego, co jest złe w otaczającym świecie, co deprawuje człowieka. Jako taki, jako stylizacja - do mnie przemawia, właśnie ostrością, wyrazistością obrazów...

z usmiechem...
Ewa