Rozsypanka.

[Gloinnen]

Prowadź, pokoro, w przepalone jutrznie,
na złość fortunie zaciętej kapryśnie.
Przecież nieważne, że twardy gościniec
rani kolana; wszak to takie ludzkie.

Coraz mniej miejsca w ślepych kuchniach sumień.
Brak szans na zmiany. Zło się samo pisze.
Mam we krwi obłęd. Zanim go przemyślę,
diabeł przybiegnie. Powiesi szyld: Głupiec!

Chcę jeszcze komuś ciepło podarować,
które wypływa z porażek i zmilczeń.
Złocą się zdroje w krwią znaczonych dłoniach.

A jednak przeszłość niweczy modlitwę;
nic się nie może wydarzyć od nowa.
Zawiódł mechanizm. Niech w noc pomknie życie.



____________________
Glo.

[iskierka]

Widzę, że masz warsztat wypracowany.
Aż ci zazdroszczę.
Nic dodać nic ująć

[skaranie boskie]

Sporo krwi u Ciebie, co może i pokorze przystoi, zwłaszcza jeśli spojrzeć na poranione o bruk gościńca kolana. I nie czepiałbym się jej, gdyby nie twoja - prowadzona z uporem godnym lepszej sprawy - walka z powtórzeniami w wierszach.
Pokora - jedna z matek pewnego gatunku cieląt, pytanie, czy aby nie wyrodna.
Czy zasłużyła aż na wiersz? Mało tego, aż na sonet?
Rzekłbym "nie", gdyby nie to, że sonet urody wielkiej i z kunsztem ułożon.
Jedno, dość poważne zachwianie rytmu, jak jedna jaskółka wiosny, problemu nie czyni, nie będę więc nawet do niego odsyłał.
Po co mi bowiem kusić diabła?
Czy byłoby mi przystojnie chodzić z szyldem, gdyby takowy zechciał i mnie przywiesić?

Uważam, że napisałaś dobry sonet. Coś nowego, coś, co pozwala się czytać bez refleksji typu: Gloinnen znowu w swojej sztampie.
Przeczytałem z przyjemnością, więcej niż raz.

[coobus]

Mnie też zachwycasz warsztatem. Już Ci wspomniałem kiedyś o podobnej wrażliwości. Pointa mnie nie smuci, noc jest tematem wielu moich wierszy, bo potrafi być piękna i nastrojowa. Ma klasę, nawet kiedy sie smuci. Tak jak ten sonet. Niech więc "w noc pomknie życie".
Swoją drogą, ta przeszłośc cały czas Cię prześladuje...

[Gloinnen]

Dzięki, Skaranie.

Sporo krwi u Ciebie, co może i pokorze przystoi, zwłaszcza jeśli spojrzeć na poranione o bruk gościńca kolana. I nie czepiałbym się jej, gdyby nie twoja - prowadzona z uporem godnym lepszej sprawy - walka z powtórzeniami w wierszach.

Oczywiście postaram się coś zrobić z tym powtórzeniem. Jak widać, co dwie pary oczu, to nie jedna. Masz rację.

Jedno, dość poważne zachwianie rytmu,

Wiersz nie jest sylabotonikiem. Może powinnam postawić sobie wyżej poprzeczkę, następnym razem bardziej się postaram.

Coś nowego, coś, co pozwala się czytać bez refleksji typu: Gloinnen znowu w swojej sztampie.

A to miłe.

sonet urody wielkiej

Nie rozpieszczaj...

Iskierko - dziękuję.

Coobus - dziękuję również. Cieszy, gdy uda mi się poruszyć czyjąś wrażliwość.

Swoją drogą, ta przeszłośc cały czas Cię prześladuje...

Trochę odsłonię tajemnicy... Mam jakiś przeklęty dar do popełniania błędów, podpadania ludziom, podejmowania złych decyzji, dokonywania niewłaściwych wyborów, mówienia tego, czego nie powinnam i robienia różnych rzeczy bez pomyślunku. Skutki raz mniej, raz bardziej opłakane.



No to teraz wreszcie mogę spokojnie sobie pozwolić na . Pozdrawiam wszystkich komentujących!


Glo.

[coobus]

Przez to szkło wszystko lepiej widać. Tylko sie nie przeraź, gdy zobaczysz za dużo A że machasz czasem na innych miotłą... zawsze można przeczekać w kącie, potem wyjść z niego, kiedy jesteś uśmiechnęta. W końcu ktos tu musi pilnować porządku

[Ewa Włodek]

no, i rozsypało się peelce życie. I to ją uczy pokory - dobrze, ale - czy nauczy uczyć się tak, by nie powielać błędów?
Kunsztownie rzekłaś

podoba mi się, ale:

Coraz mniej miejsca w ślepych kuchniach sumień.

nie wiem, jak Innym, ale mnie te ślepe kuchnie jakoś tu nie konweniują, bo temat - poważny i poważnie potraktowany, a te "kuchnie" to - kuchnia - jakby z innej bajki?


serdeczności moc...
Ewa

[Leon Gutner]

I proszę dokąd to pokora może doprowadzić sprawne pióro

Z uszanowaniem L.G.