jest we mnie czerń i biel

[coobus]

jest we mnie noc i dzień
są mgły co się kłębią nad ranem
jest i światło co wnika w tę mgłę
są też zmierzchy bez słów
zadumane

w moich oczach są okiennice
na słoneczną otwarte stronę
czasem jednak widzę swój świat
przez powieki
deszczem zroszone

są we mnie zielone łąki
i pustynia jałowa szara
jest we mnie czerń i biel
jest we mnie zwątpienie
i wiara

[e_14scie]

piękna liryka, Coob


znowu mnie skłoniłeś...

lecz tej wiary jest jakby mniej
byle podmuch rozwiewa
i nie biały a czarny śnieg
sypie sadzą na drzewa

już zapadał mi oczy po kir
taki jakiś uparty jak czas
i twardnieją mi pod nim łzy
a może jedna łza

jest we mnie biel i czerń
szachownica o polach bez króla
same pionki prowadzą grę
w zimowy entourage

[Gloinnen]

Podoba mi się ten wiersz, wydaje się bardzo mądry - o tym, jak w każdym człowieku drzemią przeciwieństwa. Dualizm ludzkiej natury to wielki ciężar do poniesienia. Potrafimy być podli, fałszywi, złośliwi, potrafimy ranić, krzywdzić, obrażać się, zachowywać jak tchórze. A potrafimy z drugiej strony zdobyć się na dobre odruchy, uśmiech, poświęcenie, bohaterstwo, szczerość, wybaczenie. Zawsze zastanawiało mnie, od czego to zależy - która strona naszego "ja" w danym momencie bierze w nas górę...

Smutne jest to, że mało kto zdaje sobie sprawę z tego właśnie faktu, że tak trudno jest czerń od bieli oddzielić, że należy raczej zaakceptować fakt ich współistnienia.

Tymczasem my chcemy wyraźnych granic, aby łatwo było sądzić.

jest we mnie zwątpienie
i wiara

Ja interpretuję pointę jako refleksję na temat zwątpienia i wiary w człowieka.

Tak jakoś...

Sama pomiędzy jednym a drugim...

jest i światło co wnika w tę mgłę

Doszłam do wniosku, że nieraz snujemy się po świecie jak widma, poszukując rozpaczliwie tego światła, zupełnie nie zdając sobie sprawy, że ono nie bierze się znikąd. Ktoś musi je zapalić. A gdyby tak wszyscy tylko czekali, pielęgnując swój żal do Niebytu, że wciąż tylko ciemność i mgła?

Technicznie wiersz nie zachwycił. Myślę, że sam wiesz o kulejącym rytmie, o inwersjach...
Za to skłania do przemyśleń.

Pozdrawiam,


Glo.

[Ewa Włodek]

piękna myśl, Coob, uniwersalna... Bardzo w moim guście...

uśmiechy posyłam liczne...
Ewa

[em_]

Nie jestem zwolenniczką wierszy rymowanych, ale ten we mnie zapadł..
Bardzo pięknie napisany, pozdrawiam

[anastazja]

jest we mnie noc i dzień
są mgły co się kłębią nad ranem
jest i światło co wnika w tę mgłę
są też zmierzchy bez słów
zadumane

Bardzo lubię Twoje wiersze, są tak subtelne i pełne mądrości, choćby ten...cudownie odbieram takie klimaty coobus.

[atoja]

Lecz z pewnością ani wiersz ani jego autor nie jest czarno-biały

Coob

[Leon Gutner]

Leo nie będzie cierpiał z powodu uporu Cooba aby się nie zmieniać twórczo
Dla mnie możesz taki zostać jak długo chcesz .
Trzy strofy a zrobiły burzę w niejednej duszy .

Z ukłonami L.G.

[skaranie boskie]

Podpisuję się pod wypowiedzią Glo.
W całości.

[ono]

cobb

masz u mnie trzy plusy:

- za czerń i biel, czyli kolory które kocham i które często przewijają się też w moich wierszach
- za zwątpienie i wiarę , czyli poszukiwanie
- za burzę przeciwieństw, czyli za walkę myśli, która pozornie osacza , ale w efekcie jest bardzo twórcza