okruchy

[Nicol]

.


gdy niebo czasem mi się przyśni
ogarnia mnie natychmiast trwoga
bo nie wiem w końcu kto co zmyślił
człowieka Bóg - czy człowiek Boga

aspektów tyle co gwiazd w nocy
gdy żadnej chmurce nie po drodze
w granicach błędu i niemocy
cóż niepozorny człowiek może

za garśc pewności wszystko warto
tylko czy pewność coś załatwi
gdy szuler gra ostatnią kartą
i zdolny z kazdej prawdy zakpić

pytamy się swych odbić w lustrze
co dalej - potem - lub za chwilę
gdy kalendarze coraz pustsze
i coraz bledsze wizje przynęt

jak nawiedzone nocą ptaki
spędzamy z powiek czarne mysli
żeby w uśmiechu mniej powagi
i tego nieba okruch wyśnić



.

[Alf Abet]

ależ to mądre i piękne, jestem zauroczony
też bym chciał tak umieć

[Sokratex]

gdy niebo czasem mi się przyśni
ogarnia mnie natychmiast trwoga
bo nie wiem w końcu kto co zmyślił
człowieka Bóg - czy człowiek Boga

Pięknie przedstawione odwieczne pytanie.
Gdyby przynajmniej nie było snu, może łatwiej byłoby należeć tylko do siebie, zależeć od siebie?
A tak, zamykamy oczy i... nie ma nas.

Pozdrawiam.

[Leon Gutner]

Gdzie ty znajdujesz Nicol takie nastroje .
Źródło aż bije .
Zdradź mi tę tajemnicę .

Z uszanowaniem L.G.

[iskierka]

też bym chciał tak umieć

spokojnie, też bym tak chciał

wiersz trochę za duży jak na okruchy
to żart oczywiście, wiersz jak najbardziej oki
nie mam zastrzeżeń co do niego

[atoja]

za garśc pewności wszystko warto
tylko czy pewność coś załatwi
gdy szuler gra ostatnią kartą
i zdolny z kazdej prawdy zakpić

nic nie jest pewnością...
tę prawdę ujęłaś w wierszu

[Nicol]

ależ to mądre i piękne, jestem zauroczony
też bym chciał tak umieć

to miłe że odbierssz te strofki tak pozytywnie...
umienie to tylko kwestia wprawy...

Dodano -- 25 sty 2013, 1:01 --

gdy niebo czasem mi się przyśni
ogarnia mnie natychmiast trwoga
bo nie wiem w końcu kto co zmyślił
człowieka Bóg - czy człowiek Boga

Pięknie przedstawione odwieczne pytanie.
Gdyby przynajmniej nie było snu, może łatwiej byłoby należeć tylko do siebie, zależeć od siebie?
A tak, zamykamy oczy i... nie ma nas.

Pozdrawiam.

gdyby nie było snu nie latałabym tym wszystkim czym zdarza mi się latać.. i nie widziałabym tego wszystkiego co zdarza mi się oglądać.... szkoda by było...


Dodano -- 25 sty 2013, 1:02 --

Gdzie ty znajdujesz Nicol takie nastroje .
Źródło aż bije .
Zdradź mi tę tajemnicę .

Z uszanowaniem L.G.

gdybym Ci zdradziła ją ... musiałabym Cię zabić ...


Dodano -- 25 sty 2013, 1:03 --

też bym chciał tak umieć

spokojnie, też bym tak chciał

wiersz trochę za duży jak na okruchy
to żart oczywiście, wiersz jak najbardziej oki
nie mam zastrzeżeń co do niego

dzięki ...

Dodano -- 25 sty 2013, 1:05 --

za garśc pewności wszystko warto
tylko czy pewność coś załatwi
gdy szuler gra ostatnią kartą
i zdolny z kazdej prawdy zakpić

nic nie jest pewnością...
tę prawdę ujęłaś w wierszu

no własnie.. nic
ja tylko prawdę............

[Miladora]

Też się zastanawiałam wielokrotnie, kto kogo wymyślił.
W rezultacie wyszło mi jeden do zera dla człowieka.

Zaczniemy od literówek, Nicolku?
- garśc/kazdej/mysli

Mam poza tym małe sugestie:
- gdy niebo czasem mi się przyśni - a nie lepiej "gdy czasem niebo mi się przyśni"?
- bo nie wiem w końcu kto co zmyślił - podobnie "bo nie wiem w końcu co kto zmyślił".

- pytamy się swych odbić w lustrze - pozbyłabym się "swych" i "się":
- pytamy swoich odbić w lustrze

- żeby w uśmiechu mniej powagi
i tego nieba okruch wyśnić - a jakby tak trochę bardziej spójnie?
Na przykład:
- jak nawiedzone nocą ptaki
spędzamy z powiek czarne myśli
w uśmiechu pragnąc mniej powagi
i chociaż okruch nieba wyśnić

Miłego

[e_14scie]

gdy niebo czasem mi się przyśni
ogarnia mnie natychmiast trwoga

Dwa początkowe wersy, nie podobają mi się, dalej już lepiej.

Poza tym trwoga - Boga, to chyba najfatalniejsza opcja pary rymowej.

[Dante]

Poza tym trwoga - Boga, to chyba najfatalniejsza opcja pary rymowej

A to czemu ???
Chętnie poczytam uzasadnienie, może się czegos nauczę


A wiersz - zgrabne, choć może nie nazbyt odkrywcze rozważanie egzystencjalne.

Odpowiedź? Hm , nic pewnego, ale najprawdopodobniej kiedyś to człowiek wymyślił, że Bóg wymyślił człowieka.
I tak już zostało, na początku było słowo, a słowo ciałem (duchowym) się stało i zamieszkało miedzy nami.

A prawda ? Chyba nigdy do niej nie dotrzemy