Wiesz...

[Sokratex]

• • • Wiesz...
      • • to nie jest tak, że ludzie odchodzą:
      
      mijamy bliskich idąc błędną drogą,
      wpatrzeni w siebie, szukamy drugiego...
      często tak bywa - sam nie wiem, dlaczego.
      I wiesz... trafiamy do smutnej doliny,
      jeśli na skróty do celu dążymy,
      kroki beztroskie donikąd nas niosą;
      że lepiej dróżką iść nieraz, niż szosą -
      zawsze gdzieś czeka maleńka polana,
      trawy zaszepczą: To tutaj kochana
      odpoczniesz w ciszy, w zapachu jałowca,
      drzewa cię skryją w cienistych pokrowcach
      • z dala od oczu. To nic, że nikt nie wie...
        Ważne, że wreszcie odnalazłaś siebie.
      
      
      
      http://bit.ly/X2UrNU

Już po czasie, przyznaję uczciwie, że wersja zaistniała dzięki sugestiom Miladory i Gloinnen
podoba mi się o wiele bardziej Niniejszym przesuwam ją na pierwszy plan, a stara... schodzi, jak to się mówi, na psy
Obu Paniom serdecznie dziękuję!

• • • - to nie jest tak, że ludzie odchodzą:
      mijamy bliskich idąc błędną drogą,
      wpatrzeni w siebie, szukamy drugiego;
      wiesz, właśnie tak jest - sam nie wiem, dlaczego.
      I wiesz... trafiamy do smutnej doliny,
      jeśli zbyt często na skróty dążymy,
      beztroskie kroki donikąd nas niosą;
      że lepiej dróżką iść nieraz, niż szosą,
      bo zawsze gdzieś czeka mała polana,
      ukoi, przytuli, szepnie: Kochana,
      odpocznij w ciszy, w zapachu jałowca,
      drzewa cię skryją w cienistych pokrowcach
      • z dala od oczu. To nic, że nikt nie wie...
        Wiesz? - ważne, że wreszcie znalazłaś siebie.

[Miladora]

Sokratku, tu już by się solidniejsze dopracowanie przydało, bo i rytm kuleje i za dużo tych „wiesz” nagromadziłeś.
Poza tym nie jestem pewna, czy dystychy to odpowiednia forma do tego przekazu, gdyż przy niektórych rymach, jakich użyłeś, wiersz sprawia wrażenie nieco „klepanego”.
Ja bym się pokusiła o rymy abab lub abba, które dają więcej „oddechu”.

- Wiesz - to nie jest tak, że ludzie odchodzą: - akcenty nie zgadzają się, a „wiesz/jest” dodatkowo wpada na siebie.
- Wiesz - to nie tak jest, że ludzie odchodzą?
- Wiesz - nie tak bywa, że ludzie odchodzą?
- Wiesz - to nieprawda, że ludzie odchodzą?
Kombinuj.

- mijamy bliskich(,) idąc błędną drogą,
wpatrzeni w siebie, szukamy drugiego; - nielogiczne, jeżeli wpatrzeni w siebie, to niczego nie zauważamy i nie szukamy. Poza tym „drugiego” niezręczne.
- wiesz, właśnie tak jest - sam nie wiem, dlaczego? – powtórzenie „wiesz” i „tak jest” rozwiązałabym bardziej ciekawie, a rym „sam nie wiem, dlaczego” to pójście na łatwiznę.
I wiesz... trafiamy do smutnej doliny, - następne „wiesz” – nadmiar powtórzeń osłabia przekaz. Poza tym wers daje do zrozumienia, że zawsze trafimy do smutnej doliny, co wcale nie musi być prawdą. Czasem trafiamy do smutnej doliny?

- Czasem trafiamy do smutnej doliny,
jeśli zbyt często na skróty dążymy,

- beztroskie kroki donikąd nas niosą;
że lepiej dróżką iść nieraz, niż szosą, - brak spójności z poprzednim wersem
bo zawsze gdzieś czeka mała polana, - brak średniówki – jest 6/5, a ma być 5/6
Czyli:
- beztroskie kroki donikąd nas niosą,
lecz lepiej dróżką iść nieraz niż szosą, - bez przecinka przed „niż”
bo zawsze czeka gdzieś mała polana, - 5/6

- ukoi, przytuli, szepnie: Kochana, - brak średniówki
- przytuli miękko i szepnie: Kochana,

- To nic, że nikt nie wie... – wie/wiesz – drugie out
Wiesz? - ważne, że wreszcie znalazłaś siebie. – brak średniówki
Nie lepiej byłoby:
- To nic, że nikt nie wie...
Ważne, że wreszcie odnalazłaś siebie.

Rzeczywiście czasem to nie ludzie odchodzą, lecz my rozmijamy się z nimi, dążąc swoją ścieżką. Lecz czy nie mamy nią iść, nawet gdy ceną będzie samotność?
Co ważniejsze – odnaleźć siebie, czy drugiego człowieka?
A może, odnajdując siebie, łatwiej nam będzie odnaleźć innych?
Myślę, że w rozumieniu ludzi bardzo pomaga rozumienie samego siebie.

No to nie zostawiłam na Tobie suchej nitki i teraz mogę zmykać.

[Sokratex]

No to nie zostawiłam na Tobie suchej nitki i teraz mogę zmykać.

Poczekaj jeszcze chwileczkę

Naprawdę aż tak źle się czyta takie rozkołysanie? Może to po prostu rutyna, że wszystko musi być równo?
Powiedzmy wers pierwszy - akcenty wcale nie wypadają najgorzej: "wiesz... to nie jest" stanowi rodzaj "rymu przygodnego"
tworząc konglomerat. Zmiana akcentu osłabia rodzaj wyciszenie, w jaki wiersz ma wprowadzać zaraz na początku.

Ostatni wers miałem kiedyś zapisany tak jak w Twojej propozycji, potem chciałem to troszkę rozkołysać

Co się tyczy nielogiczności "wpatrzeni w siebie, szukamy drugiego" - jest to nawiązanie do motywu starego jak świat.
Poetyckie nawiązanie do patrzenia na ludzi przez pryzmat własnego ego.
A tu dwa przykłady ad hoc znalezione w Internecie:


[...]
Tak bardzo wpatrzeni w siebie, próbujemy szukać winy w drugim człowieku, wybielamy siebie we własnych oczach.
[...]
http://bit.ly/121tccn



Miłość uczy dawania siebie i polega nie tylko na uszczęśliwianiu siebie, ale także drugiego człowieka.

http://bit.ly/X3wTsf


Dziękując za sugestie , propozycja z wyrównaną średniówką. Z pominięciem pierwszej strofy, która jak wspomniałem
raczej nie kładzie w sposób karygodny średniówki.

• • • Wiesz...
      • • to nie jest tak, że ludzie odchodzą:
      
      mijamy bliskich idąc błędną drogą,
      wpatrzeni w siebie, szukamy drugiego...
      często tak bywa - sam nie wiem, dlaczego.
      I wiesz... trafiamy do smutnej doliny,
      jeśli na skróty do celu dążymy,
      kroki beztroskie donikąd nas niosą;
      że lepiej dróżką iść nieraz, niż szosą -
      zawsze gdzieś czeka maleńka polana,
      trawy zaszepczą: To tutaj kochana
      odpoczniesz w ciszy, w zapachu jałowca,
      drzewa cię skryją w cienistych pokrowcach
      • z dala od oczu. To nic, że nikt nie wie...
        Ważne, że wreszcie odnalazłaś siebie.

[iTuiTam]

to nie jest tak, że ludzie odchodzą:
mijamy bliskich idąc błędną drogą,
wpatrzeni w siebie, szukamy drugiego...
...
że lepiej dróżką iść nieraz, niż szosą -
zawsze gdzieś czeka maleńka polana,
trawy zaszepczą: To tutaj kochana
odpoczniesz w ciszy, w zapachu jałowca,
drzewa cię skryją w cienistych pokrowcach

z dala od oczu. To nic, że nikt nie wie...
Ważne, że wreszcie odnalazłaś siebie.

i taka jest prawda, ładnie zapisana - bo w rymach, które lepiej się zapamiętuje niż bezrymy... - mijamy bliskich i innych a wystarczyłoby skręcić w prawo zamiast w lewo, albo zatrzymać się...

Odnaleźć/zrozumieć siebie, to jeden z warunków do poznania innych.

serdecznie
iTuiTam

[Gloinnen]

wiesz, właśnie tak jest - sam nie wiem, dlaczego?

Tu bez pytajnika na końcu. Nie jest to pytanie zadane wprost, tylko zdanie podrzędne, a nadrzędne pytaniem nie jest. Wydaje mi się, że interpunkcję wymusza właśnie rodzaj zdania nadrzędnego.

Poza tym - jest to jeden z tych wierszy, który wydał mi się jakby o mnie pisany. Oczywiście aż tak sobie nie schlebiam, ale muszę powiedzieć, że treść bardzo mi bliska. Coś pomaga zrozumieć. Otwiera drzwi do pewnych przemyśleń. No i przynosi duży ładunek nadziei. Warto było przeczytać, nie tylko ze względu na estetyczną przyjemność, lecz także, po to, by się czegoś nauczyć - o sobie, o ludziach, o życiu...

Dziękuję i pozdrawiam,


Glo.

[e_14scie]

Skłaniam się do treści, ale do wykonania już trochę mniej.

[Sokratex]

i taka jest prawda, ładnie zapisana - bo w rymach, które lepiej się zapamiętuje niż bezrymy... - mijamy bliskich i innych a wystarczyłoby skręcić w prawo zamiast w lewo, albo zatrzymać się...

Odnaleźć/zrozumieć siebie, to jeden z warunków do poznania innych.

Piękny komentarz. Tak często marnujemy czas w pogoni za urojonymi wartościami, że przestajemy zwracać uwagę na bliskich.
Tracąc ich - zatracamy siebie.

Dziękuję

Dodano -- 27 sty 2013, 18:42 --

wiesz, właśnie tak jest - sam nie wiem, dlaczego?

Tu bez pytajnika na końcu. Nie jest to pytanie zadane wprost, tylko zdanie podrzędne, a nadrzędne pytaniem nie jest. Wydaje mi się, że interpunkcję wymusza właśnie rodzaj zdania nadrzędnego.

Poza tym - jest to jeden z tych wierszy, który wydał mi się jakby o mnie pisany. Oczywiście aż tak sobie nie schlebiam, ale muszę powiedzieć, że treść bardzo mi bliska. Coś pomaga zrozumieć. Otwiera drzwi do pewnych przemyśleń. No i przynosi duży ładunek nadziei. Warto było przeczytać, nie tylko ze względu na estetyczną przyjemność, lecz także, po to, by się czegoś nauczyć - o sobie, o ludziach, o życiu...

Dziękuję i pozdrawiam,


Glo.

Masz rację - bez pytajnika! Już poprawiłem obie wersje, za co bardzo dziękuję.
Świetnie napisałaś o tym "otwieraniu drzwi", toteż na chwilę obecną skłaniam się ku drugiej wersji, tą z wyrównaną średniówką.
I bynajmniej nie chodzi o nią - umieściłem tam "szepczące trawy" kierując skojarzeniowo uwagę w stronę tego, co nieuchronne.
Koniec wszystkich podróży.

Nie bez powodu zdecydowałem się opatrzyć wiersz utworem Guy`a Farley`a "Jeanne's Death" do filmu Modigliani.
Chodzi o ten konkretnie fragment, będący sam w sobie poezją:

http://bit.ly/X2UqcG

Dziękuję za propozycję odnośnie pytajnika i piękny komentarz.


Dodano -- 27 sty 2013, 18:51 --

Skłaniam się do treści, ale do wykonania już trochę mniej.

Wersja druga jest równa
Co do technicznego zapisu - zamiarem było uzyskanie czegoś w rodzaju szeptu, bez karkołomnych figur i rymów.
Powiedzmy... jak "Lament": http://bit.ly/X47oHc

Pozdrawiam i zapraszam, może kiedyś pod jakieś bardziej udane wykonanie

[Ewa Włodek]

bardzo dobra refleksję zawarłeś w wierszu, Sox...

uśmiechy posyłam liczne...
Ewa

[EurydykaI]

Świetnie, zwracasz się do czytelnika tymi pytaniami wiersza. Bardzo mi się to podoba.

"z dala od oczu. To nic, że nikt nie wie...
Wiesz? - ważne, że wreszcie znalazłaś siebie." I to jest najważniejsze. Pozdrawiam

[e_14scie]

Pozdrawiam i zapraszam, może kiedyś pod jakieś bardziej udane wykonanie

Dodam, że z większą przyjemnością czytam Twoje obecne wiersze (przynajmniej teraz zamieszczane), niż wcześniejsze.