Zbrodniarz

[niepozorny]

Odczuwasz satysfakcję, że ciągle grafomanisz?
Mądrzej - szybko wyrosnąć z przymusu notowania
skojarzeń, bzdurnych pragnień, powstałych w wyobraźni,
niż brnąć w podstępny nałóg i trwonić czasu nadmiar.

A przecież wiesz, doświadczasz - czym ciał i dusz harmonia,
intymność - wręcz niezbędne w poczuciu sensu życia.
Poetą jestem - myślisz. Ja sądzę - niczym zbrodniarz,
wrażliwość swą uśmiercasz, zagłuszasz lub usypiasz.

[Miladora]

Niekoniecznie.
Można by długo polemizować, czy pisanie jest uśmiercaniem lub usypianiem istnienia, czy też jego podkreślaniem ze względu na dzielenie się odczuciami, myślami, poglądami.
No i trzeba byłoby zacząć od definicji grafomaństwa.
Owszem, jest to przymus pisania, ale nie każdy przymus pisania owocuje grafomańskimi utworami, czyli gniotami.
I nie każdy piszący myśli: Jestem poetą.
To czasem osobisty sposób na życie.

Zwróć uwagę, Niepozorny, na pierwszą zwrotkę - ma niejasny przekaz, bo mówisz, że mądrzej byłoby wyrosnąć z przymusu notowania skojarzeń itd., a na koniec zaprzeczasz sam sobie - "mądrzej... brnąć w codzienny nałóg - wypełniać czasu nadmiar". To nie jest spójne, bo z kontekstu wynika, że tym nałogiem jest grafomaństwo, a nie coś innego.
Dopracowałabym ją pod względem jasności przekazu.
Druga zwrotka jest już lepsza, z tym że można się z nią nie zgadzać, bo jakby sugerujesz, że pisząc, oszukujemy samych siebie.

Dobrego

[Leon Gutner]

pisząc, oszukujemy samych siebie.

W pewnym sensie tak właśnie jest . Ale czy to zbrodnia .
Jak napisano - Omnis homo mendax i oby tylko pisaniem oszukiwać siebie . I oby tylko pisząc .
To trochę tak jakby taktownie odmówić
Nie ..pisanie to nie zbrodnia .

Znów niby niepozornie - a wydźwięk swój ma .

Z ciekawością . L.G.

[Ewa Włodek]

eee, tam, świat nie jest czarno-biały, lecz generalnie - we wszystkich odcieniach szrości, i z pisaniem jest podobnie, jak ze wszystkim: dobre, złe i takie sobie. I niech będzie, wszystkiego dobrego i pisaniu, i Autorom, pod warunkiem, że nie są szkodliwi społecznie. Ich dzieła i tak zweryfikują - okoliczności... Tak sobie dumałam, czytając...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[niepozorny]

Miladoro - przemyślałem Twoje uwagi i dokonałem korekty. Dziękuję za merytoryczny komentarz

Leonie - zbrodnia zbrodni nierówna i różne podmioty się uśmierca. Pozdrawiam

Ewo - o to między innymi chodziło - przemyśleć refleksję. Pozdrawiam

[Miladora]

Tak - teraz jest znacznie lepiej.
Aha:
- Mądrzej, szybko wyrosnąć z przymusu notowania - bez przecinka
- bzdurnych pragnień, powstałych w wyobraźni - bez przecinka
- niczym zbrodniarz , - bez spacji przed przecinkiem

Miladora pisze:
pisząc, oszukujemy samych siebie.

W pewnym sensie tak właśnie jest .

Uważam inaczej.
Pisząc, tworzymy niejako światy równoległe - czy to jest oszukiwanie siebie?
A może próby zrozumienia rzeczywistości - swojej i innych?
Myślę, że długo można by nad tym dyskutować.

[niepozorny]

Miladoro - co do interpunkcji, to chodzi i o skojarzenia, i o bzdurne pragnienia, powstałe w wyobraźni.

[Julka]

Myślę, że pisząc wyrażamy siebie,
czyli nasze własne widzenie świata, innych ludzi, rzeczy.
czy okłamujemy siebie?
Może okłamujemy innych, stwarzając słowem nieprawdziwe obrazy.
Jakiś cenzor powiedział, że największą szansę przetrwania,
mają wiersze oparte na prawdzie.
Lubię poczytać przemyślenia innych, taki wiersz skłania do refleksji.

[niepozorny]

Julko - jeśli pisze się o sprawach nieistotnych, zmyślanych - wypełnia się niezbyt produktywnie czas, pozbawiając się tych radości, które niosą autentyczne uczucia i przeżycia. Tak na marginesie różny jest poziom grafomanii. Dla jednych to prościutkie rymy, oklepane zwroty i skojarzenia, dla innych oklepane tematy, często z niezłymi rymami, dla jeszcze innych płodzenie w nieskończoność bzdurnych limeryków, pensjonarskich zwierzeń i wyobrażeń, często tyle wartych co rozwiązana krzyżówka. Mój wiersz jest refleksją - pytaniem, czy każda myśl, pomysł liryczny musi zaowocować utworem. Nie lepiej poświęcić ten czas dla bliskich? Pozdrawiam

[Gloinnen]

Odczuwasz satysfakcję, że ciągle grafomanisz?

Przecież jest to sens życia i racja istnienia każdego grafomana...

Mądrzej, szybko wyrosnąć z przymusu notowania

Po "Mądrzej" lepiej wyglądałby według mnie myślnik.

nie brnąć w podstępny nałóg i trwonić czasu nadmiar.

Miladora ma rację z tą niejasną konstrukcją logiczną pierwszej strofy - zamień "nie" na "niż" i będzie w porządku.

A przecież wiesz, odczuwasz - czym ciał i dusz harmonia,
intymność - wręcz niezbędne w poczuciu sensu życia.

"odczuwasz/poczuciu" - powtórzenie... Pomyślałabym nad jakąś zmianą.

Myślisz: jestem poetą.

Zachwianie rytmu - można ratować go inwersją.

"Poetą jestem" - myślisz.

Ja sądzę - niczym zbrodniarz,

Lepiej mi na końcu tego wersu pasowałby średnik. Albo kropka.

istnienia nie ożywiasz

"ożywiać istnienie"??? Czy to nie pleonazm? Prędzej coś bardziej obrazowego - np. "istnienia nie rozpalasz", "istnienia nie rozbudzasz", czy coś w tym stylu.

Pozdrawiam,


Glo.