Pisane nam, umarłym.

[Sokratex]

• • • Słońce wysoko, a północ we mnie,
      na niebie ptaki, we mnie cień ptaka:
      choć światła tyle, już noc w nim drzemie -
      stąd ten stan rzeczy i skrajność taka.
      Słucham Bartoka - Bartok nie żyje,
      Petrarkę czytam, choć Laury nie ma:
      czego mi trzeba, śmierć w sobie kryje,
      użyźniać groby to życia cena.
      Nawet te słowa są tych, co po mnie,
      bo przez współczesność każdy się widzi;
      aż marazm budzi nas, nieprzytomnie
      na zegar patrzy, godziny liczy -
      • gdzie choć chęć życia, śmierć już mu przeczy:
        Bartok jej, Laura z pomocą śpieszy.
      
      
      
      http://bit.ly/1294MxV

[Leon Gutner]

Tym razem jakby nieco słabiej Sox. Ale tylko nieco . I tylko w treści
Jakoś dziwnie zleciał po mnie ten klimat . Bywałeś już w tym stylu bardziej elegancki .

Z uszanowaniem L.G.

[Ewa Włodek]

ano, Sox, jak to niektórzy mawiają, nie ma czasu teraźniejszego, wszystko jest albo przeszłością albo przyszłością...A wszystko, co się poczęło, musi mieć swój koniec. Choć z drugiej strony niejaki Wyspiański powiedział był kiedyś w swojej "Nocy listopadowej", że "umierać musi, co ma żyć"... Więc może to wzięcie w dłoń poezji Petrarki - to właśnie życie jego i Laury? Schylenie ucha do Beli - to może dla niego chwila powrotu do życia? Kto to wie...

miło się było zamyślić...
pozdrawiam ciepło...
Ewa

[Sokratex]

Tym razem jakby nieco słabiej Sox. Ale tylko nieco . I tylko w treści
Jakoś dziwnie zleciał po mnie ten klimat . Bywałeś już w tym stylu bardziej elegancki .

Może przez to, że śmierć tylko raz - kiedy przyszła po swoją pierwszą ofiarę - miała na rękach białe rękawiczki?
Troszkę się jej zabrudziły przez te wszystkie lata

Dziękuję i pozdrawiam.

Dodano -- 31 sty 2013, 18:18 --

ano, Sox, jak to niektórzy mawiają, nie ma czasu teraźniejszego, wszystko jest albo przeszłością albo przyszłością...A wszystko, co się poczęło, musi mieć swój koniec. Choć z drugiej strony niejaki Wyspiański powiedział był kiedyś w swojej "Nocy listopadowej", że "umierać musi, co ma żyć"... Więc może to wzięcie w dłoń poezji Petrarki - to właśnie życie jego i Laury? Schylenie ucha do Beli - to może dla niego chwila powrotu do życia? Kto to wie...

Albo to, że często nawet największe ikony dzisiejszej cywilizacji zaistniały dopiero po śmierci.
Jak sam Jan Sebastian Bach. A i wspomniana Laura zaistniała ("ożyła") dopiero, kiedy umarła na czarną zarazę.

Dziękuję i pozdrawiam