Warkocze i miedza (Jewgienij Piurnonsensowicz)

[misza]

Koniec pracy – Jewgienij zaplótł muzie dredy.
Teraz, miła, po piwo pszeniczne wyskoczę.
Wyglądasz jak Meduza, wolałem już, kiedy
opadały ci z ramion złociste warkocze.

Pomnę, jak chodziliśmy po rozgrzanych miedzach.
Błądziliśmy po łąkach, odkrywanych wyspach,
zanurzeni w upale, który w trawie siedział.
Byłaś jak tajemnica, lecz przedziwnie bliska.

Krzew tarniny przemówił, gadały łopiany,
szeleściły uschnięte łodygi krwawnika.
Wiatr poleciał za drzewa, zostawił nas samych,
żeby w dziuplach wierzbowych wirować i znikać.

Gdy szliśmy obok siebie, słyszałem twój oddech,
tworzyliśmy bez końca wyśnione pejzaże.
O spacer polną miedzą codziennie się modlę,
nocami tam powracam, gdy bezsennie marzę.

Dzisiaj jednak za późno na spacery. Zima
ukryła pod zaspami ślady dawnych ścieżek.
Ale my potrafimy nawet czas zatrzymać
i na chwilę go cofnąć, gdyż bardzo w to wierzę.

Wrócę z piwem w koszyku, siądziemy przy oknie.
Cicho dumkę zaśpiewasz i będzie lipcowo.
Promyk słońca z przeszłości naszych twarzy dotknie,
a łąkę wyczaruje niewidzialne słowo.

[Sokratex]

Piękne.

[Ewa Włodek]

no, pewnie, Żenia! Grunt to umieć się dogadać z Muzą!...

bardzo mi było miło Cię poczytać, Miszko...
moc uśmiechów posyłam...
Ewa

[Gloinnen]

koścista

Muza anorektyczka?

wolałem już kiedy
opadały ci z ramion złociste warkocze.

Przed "kiedy" - przecinka zabrakło...

Zastanawiam się, skąd bierze się to poczucie utraconego raju... To taka dygresja odnośnie treści... Życie ma tyle smaków, wciąż zaskakuje nowymi doświadczeniami - a w Twoich wierszach jest wieczne poczucie, że coś minęło, że coś się skończyło, że coś ulega nieuchronnemu zniszczeniu. A przecież tak naprawdę nic się nie zmieniło. Po zimie następuje wiosna. Kwiaty kwitną. Piwo szumi w głowie... Więc czemu, skąd te tęsknotki? Minione po to nie wraca, abyśmy mogli docenić rzeczy wpadające nam do rąk tu i teraz... Może nie warto tęsknić za prześnionymi łąkami? Najsmutniejszą rzeczą jest utracić zachwyt i świeżość spojrzenia. Twój wiersz zawiera jeszcze nadzieję, że przynajmniej poezja (symbolizowana przez Muzę) pomoże odnaleźć dawne uniesienia, przypomnieć sobie zapachy, kolory, dźwięki.
Ale może ja częstuję Cię, miszo, przemyśleniami z innej perspektywy czasoprzestrzennej...

Poniższe fragmenty dla mnie najbardziej udane:

Krzew tarniny przemówił, gadały łopiany,
szeleściły uschnięte łodygi krwawnika.
Wiatr poleciał za drzewa, zostawił nas samych,
żeby w dziuplach wierzbowych wirować i znikać.

Wrócę z piwem w koszyku, siądziemy przy oknie.
Cicho dumkę zaśpiewasz i będzie lipcowo.

Pozdrawiam pszenicznym w kuflu.


Glo.

[misza]

Dzięki za przecinek

O tę "kościstą" byłem już zaczepiony
i przyznaję rację, że Muza kojarzyłaby się
z kostuchą. Zmieniłem.

Pozdrowionka

[Leon Gutner]

I uczyniłeś z Jewgienija fryzjera .
Zresztą od dawna już robisz z nim co chcesz - co Leonowi niezmiennie się podoba .

Z podziwem L.G.

[misza]

Leo

Możliwości nieograniczone,
nazwisko zobowiązuje

[coobus]

Te Twoje słowa, Misza, widzialne i wyczuwalne... po raz kolejny chylę czoło. Dobrze ma z Tobą Jewgienij, oj dobrze...

[misza]

To ja mam z nim dobrze, bo jak już napisałem:
nazwisko Piurnonsensowicz, zobowiązuje.
To znaczy: bez ograniczeń.
Ocean możliwości

Serdecznie pozdrawiam

[Nicol]

a my w tym oceanie jak głodne piranie


super Panie M.