W Świotodromie

[Julka]

W Świotodromie

Ciągle walczę z czymś nieznanym,
idę śladem Don Kichota.
Skrzydeł nie mam, a z ptakami
w przestrzeń lecieć mam ochotę.

Sama nie wiem z czym się miotam
coraz bardziej otępiona;
rzeczywistość czyha w kątach,
bym wpadała w jej ramiona.

Wojuję wciąż nieświadomie
w jarzmie - co się znów okaże…
W nieistnienia światodromie,
Kosmo-świecie dziwnych zdarzeń.

Jest tam wielka czarna wrona,
diabłów i straszydeł krocie -
siedzę wśród nich przerażona,
piszę wiersze na ich płocie.

Pisze straszne opowieści,
o tym, czego być nie może.
Co się w głowie nie pomieści -
czarniej, smutniej - coraz gorzej.

Ziemia złud wiruję do mnie
w niedorzecznym zgubnym tańcu,
a ja lecę w światodromie
na stracenie do jej krańców.

[jaga]

Ciągle walczę z czymś nieznanym,
idę śladem Don Kichota.
Skrzydeł nie mam, a z ptakami
w przestrzeń lecieć mam ochotę.

przeczytałam z przyjemnością - całość bardzo ładna

[Leon Gutner]

Nie jestem bardziej wymagający - wystarczy że napiszesz ładny nastrojowy wiersz który czymś przykuje uwagę a już mnie masz w rzędzie pochwalnych dusz

Ten jest dużo lepszy niż poprzedni

Z uszanowaniem L.G.

[Julka]

Jaguś

To taki stan ducha, gdy na dworze plucha
Miło Cię gościć, dzięki

Leo

Lubię też, kiedy piszesz co Ci się nie podoba,
tak trzymaj, to się przydaję.