przekichaniec

[Miladora]

próbowałam tak i siak o parasolach
niebo chlupiąc wzbogacało wiersz w klimaty
lecz małżonek nagle wrócił no i zdołał
znów do kuchni mnie zapędzić w stertę naczyń
przy czym wręczył mi parasol do suszenia
i kolory uleciały jak motyle
został jeden niczym kruka cwany rewanż
tak więc czarne odtąd w myślach strofy szyję

mieszam w garnku czarną łyżką czarne danie
wciąż nad głową czarna płachta mi łopoce
nie dam rady – dzisiaj mam już przekichane
mogę tylko zerkać okiem spoza okien
na kolory falujące po chodnikach
parasolki rozbiegane w każdą stronę

nad kuchenką cicho zegar sobie tyka
a w pokoju tyka głośno mój małżonek

[skaranie boskie]

A może na czarny parasolohumor pomogą kolorowe parasolki?
http://www.youtube.com/watch?v=pNqmwXTFy34

[Liliana]

mieszam w garnku czarną łyżką czarne danie

czyżby to czarna polewka była?

świetny przekichaniec, Milu

[coobus]

[*][*][*]No, to masz przekichane. Ale z przednim humorem. Myślę, co ten mąż tam sobie tyka... a może pyka
Wnosisz pogodny nastrój, w walentynkową wigilię. Więc się uśmiecham

[Leon Gutner]

Świetne - a zwłaszcza zakończenie.

Z uszanowaniem L.G.

[Sokratex]

Piękny i wreszcie pozbawiony nadmiaru brzmiących pusto, abstrakcyjnych figur* wiersz.
Jednak uczymy się od siebie
Bardzo udana poetycko figura:

• kolory uleciały jak motyle
  został jeden niczym kruka cwany rewanż

* Warto zrobić jeszcze coś z "sobie"

• nad kuchenką cicho zegar sobie tyka
  a w pokoju tyka głośno mój małżonek

Warto zmienić "sobie" na coś innego. Powiedzmy, nawiązując do początku wiersza, kiedy uduchowiona Peelka
wznosiła się ponad kuchenno-przyziemne przyprawy:

nad kuchenką cicho zegar muzom tyka

[Miladora]

A może na czarny parasolohumor pomogą kolorowe parasolki?

Pod warunkiem, Skaraniek, że się znowu nie rozbiegną.

czyżby to czarna polewka była?

Niestety, Lilianko - mężowi trudno podstawić czarną polewkę, skoro już ma cyrograf.

Myślę, co ten mąż tam sobie tyka... a może pyka

Stanowczo "tyka", Coobuś - jak bomba zegarowa.

a zwłaszcza zakończenie.

Widać mi się lapnęło, Leoś.

wreszcie pozbawiony nadmiaru brzmiących pusto, abstrakcyjnych figur

Aha... Jakbyś sam ich nie stosował.

Warto zrobić jeszcze coś z "sobie"

„Sobie” jest całkowicie świadome, Sokratesku.
Ten kolokwializm mówi nie tylko o pewnej nonszalancji, lecz i jest niedopowiedzeniem zwrotu „sobie a muzom”.

Dziękuję, kochani, że nie zdołał Was odstraszyć tytuł.

[Gajka]

Miladorko

A wystarczył tylko parasol z którego odleciały kolorowe motyle aby utkać piękny wiersz

[Malwina]

Milu!
Mieszkasz blisko, rzut beretem, jak to mówią,
skąd u Ciebie, czarne chmury, czarne myśli,
Ty malarka znana w świecie, mam nadzieję,
nie pozwolisz, by kolory, gdzieś tam prysły.

Weź paletę, rozrób farby, żółć też wylej
i pomaluj wszystko pięknie, radzę w kwiaty,
świat rozkwitnie, nawet w zimie, tak jak wiosną,
męża ucisz, albo uszy zatkaj watą.

Pozdrawiam ciepło:)

[Miladora]

A wystarczył tylko parasol

Czasem byle co wystarczy, Gajeczko - zwłaszcza gdy pada deszcz.
Dzięki

skąd u Ciebie, czarne chmury, czarne myśli,

czarne chmury to nie chmury – lecz angielski
czarny humor – jasne – czarny lecz przewrotnie
zdarza się gdy spalisz befsztyk na patelni
a mąż czeka na obiadek stercząc w oknie

przy czym bębni wciąż palcami o parapet
wzdycha ciężko niecierpliwie kręcąc głową
a tu swąd go w oczy wali niczym kastet
i wolałabyś się schować pod podłogą

Ale to fikcja, Malwinko.
Akurat z takimi problemami nie mam do czynienia.

Dziękuję za zgrabny wierszyk.

Miłego, Dziewczyny