potęga (pod)świadomości

[Pier]

zawsze jest we mnie dwóch nie więcej
nie mniej niż jeden jest szalony
wiersze więc są na cztery ręce
lecz życie na dwóch nogach gonię

kiedy świadomość spada z drzewa
drugi jest pierwszym pierwszy drugim
tak bardzo boją się już nie bać
że nie chcą szukać by nie zgubić

by nie zapomnieć czego nie ma
jeden drugiemu wiąże supeł
a potem razem głaszcząc schemat
mądrzą się że są ciągle głupi

pierwszy gdy kocha to szalenie
drugi choć mocniej wciąż się boi
a ja już chyba się nie zmienię
przecież nie można się roztroić

[Malwina]

Zakręciłeś nieźle, ale Cię rozumiem, nie ma monolitu.Pozdrawiam:)

[Miladora]

przecież nie można się roztroić

W zasadzie można nawet bardziej się zwielokrotnić, ale nikomu nie życzę.

Zgrabnie, z sensem i dobra gra słów, Pier.

Jedyne, co zauważyłam:
- wiersze więc są na cztery ręce - "wiersze/więc" - można przedzielić - "wiersze są więc..." i nawet płynniej to brzmi.

- mądrzą się że są ciągle głupi - "mądrzą się że są" - "drzą/są"
Można trochę inaczej:
- a potem razem głaszczą schemat
i wymądrzają się jak głupi

Dobrego

[Leon Gutner]

Pomysł znakomity - wykonanie dobre a zatem z przyjemnością .

Z uszanowaniem L.G.

[anastazja]

by nie zapomnieć czego nie ma
jeden drugiemu wiąże supeł
a potem razem głaszcząc schemat
mądrzą się że są ciągle głupi

świetny.

[coobus]

Ładnie zaplecione myśli i słowa. Masz lekkośc zamieniania myśli w wiersze, to się czuje. W innych Twoich wierszach też. Przyklasnę

[Malwina]

Witaj!Dopiero teraz odszyfrowałam Autora