Veronica

[Ewa Włodek]

Byłam w łożu Valerią, Lukrecją – w kościele,
a na stół nam potrawy serwował Lucullo,
myśl platońska płynęła kryształową strugą,
w swoje frazy – Ovidia wplatałam nieśmiele.

Przez moje ręce przeszły wielkość i miernota,
umiałam koić żądze, boleści i lęki,
ledwie ode mnie wyszli – zaczynali tęsknić,
bo w oczach miałam magię, a w ustach – narkotyk.

Dziś – marna poetessa, nędzna cortegiana,
wdeptana w tę kloakę przez złocone korki,
piszę słowa obrony na gnijących ścianach

mając cichą nadzieję, być może – na próżno,
że komuś starczy hartu, dostoi honoru
by rzec: skoro jest winna, to ja z nią – po równo.

[skaranie boskie]

Podoba mnie się ten sonet.
Może tylko dość kontrowersyjna forma przysłówka "nieśmiało", jakby rymem wymuszona, nieco od reszty odstaje.
Bardzo dobrze poprowadziłaś do dość zaskakującej, choć oczywistej puenty.
Jakbym czytał o rzucaniu pierwszym kamieniem przez bezwinnego.

[Leon Gutner]

Dziś po raz drugi i po raz drugi z upodobaniem .

Z ukłonami L.G.

[Maryla Stelmach]

bardzo dobra puenta, wiersz ciekawie wybrzmiewa.

[Ewa Włodek]

Może tylko dość kontrowersyjna forma przysłówka "nieśmiało", jakby rymem wymuszona, nieco od reszty odstaje.

czy ja wiem, Skaranie, czy to kontrowersyjna forma? Kiedys była rownoprawna z "niesmiało", teraz - rzadziej używana, ale wciąz poprawna...

Dziś po raz drugi i po raz drugi z upodobaniem

och, Leonie, Ty zawsze dla mnie łaskawy...

bardzo dobra puenta,

cieszę się, Marylo, że doceniłaś, w końcu ludzie, gdy wiedzą, że komuś "powinęła się noga" - nie zawsze maja odwagę przyznać, że to czy owo zrobili razem z nim. Do tego potrzeba i odwagi, i honoru...

moi Kochani, ślicznie Wam dziękuję za to, ze mnie dowiedziliście, że poczytaliście i pwiedzieliście tyle dobrych słow o wierszu...
moc ciepła Wam posyłam...
Ewa

[Nicol]

Ciekawe i ciekawość budzi po odczytaniu dalszą ...

[Ewa Włodek]

Ciekawe i ciekawość budzi po odczytaniu dalszą

to żeby zaspokoić Twoją ciekawość, Nico, powiem, że peelka - to Veronica Franco, XVI-wieczna wenecka kurtyzana, chyba najbardziej ekskluzywna, gruntownie wykształcona, uznana poetka, autorka kilku zbiorów wierszy. Jej klientami byli, miedzy innymi, doża, książę ferrary czy król Francji Franciszek III. To dzięki jej protekcji Francja zdecydowała się zawrzeć z Wenecją sojusz wobec zagrożenia ze strony Turcji. Znienawidzona przez zony niektórych klientów została przez nie oskarżona o wywołanie czarami epidemii dżumy. Wtrącona przez Inkwizycję do więzienia, napisała na ścianie swojej celi mowę obronna, którą wygłosiła przed sądem, gdzie nie wsparł jej żaden z możnych klientów, wyjąwszy jednego żydowskiego bankiera, który stwierdził, że skoro ona jest winna, to on - też, bo robili to samo. Uwilniona od zarzutu wyszła z więzienia, ale jej ogromny majątek został rozgrabiony. Nigdy już nie odzyskała dawnej pozycji.
Cóż - i ja wykorzystałam Veronike, żeby przypomnieć, iż życie jest - nieprzewidywalne, nie zawsze sprawiedliwe, a ludzie bywają - jaky? Ano, wiemy, jacy...

dziękuję Ci za odwiedzinki, za czas dla wiersza i za dobre słowo...
uśmiechy posyłam...
Ewa

[jacek placek]

Fajnie to Ewa napisałaś. Placek się zachwycił ino nie wiem czy w wierszu czy w tobie.

[coobus]

Znów powróciłaś w swoim ulubionym klimacie, opisywania świata minionego, który pozostawił po sobie piękne i wyraziste ślady. Wątek Weroniki ciekawy, godny wiersza. I Twojego pióra, co z zazdrością przyznaję

[Leon Gutner]

A takie pytanko mam :

Cortegiana czy cortigiana ? - Jeżeli chodziło oczywiście o kurtyzanę

Z uszanowaniem L.G.