Bezsennie

[misza]

Nie uciekniesz daleko, cień będzie przy tobie.
Nie pomogą czytane półgłosem modlitwy.
Odwrócony plecami bóg, od wieków milczy
i czeka, aż wygaśnie gwiaździste pustkowie.


Mrok otuli cię miękko i poda narkotyk,
niezbadanych obszarów zakazanych pragnień,
pomyślanych uczynków, słów, które nie padły.
Długich dni zmarnowanych i straconych nocy.


Przetrząsasz wszystkie chwile, jak wytartą kurtkę.
Może coś pozostało? Oglądasz podszewkę,
rozrywając wspomnienia i zdarzenia przeszłe;
bo przecież zadowolisz się nawet okruszkiem.

[Leon Gutner]

" Nic już nie zostaje jeśli błagasz o okruchy " - pisał mój kochany Cohen .
Zderzam te dwa poglądy w kontekście twojego wiersza Misza.
Zatrzymujesz zastanawiasz nastrajasz .
Myślę że o to między innymi chodzi w poezji .

Z przyjemnością L.G.

[misza]

Pewnie tak.
Ale nawet okruszek jest lepszy, niż nic

[Ewa Włodek]

oj, Miszko, nieraz z tego, co było - nie zostaje nam juz ni, więc i okruszek - to już COŚ, więc chwytamy go, jak zgłodniali...Bardzo dla mnie wiersz, bardzo...

moc ciepła posyłam...
Ewa

[coobus]

Okruchy życia... ten temat powraca.

W moim opowiadaniu, które parę miesięcy temu tu zamieściłem, bohaterka mówi z goryczą:
"- Okruchy, mój drogi. To już tylko okruchy życia. Na codzień karmimy się chlebem czerstwym i ciemnym, a tu nagle ktoś podsuwa nam chrupiąca bułeczkę. Jak tu nie sięgnąć po nią? Więc schylamy się łapczywie, choćby tylko po okruchy..."

Wybacz, tak mi się to jakoś nasunęło...
A ten wiersz, to solidna pajda czegoś dobrego i smacznego. jak to u Miszy

[misza]

Ewo
Lepsze COŚ, niż nic, ale głodu nie nasyci

Coobus
Napisaliśmy o tym samym. Zbieramy te okruszki