Zwycięstwo Leenie

[Ewa Włodek]

Poszybował mój oszczep. Niechybnie!
Jest najlepszy. Nic go nie prześcignie.
Moja ręka miota z wielką wprawą.
Nie mam ręki. Tylko miazgę krwawą.

Mam na skroniach wawrzyn. Cała błyszczę.
Tłum dokoła wiwatuje, gwiżdże.
W oczach tryumf się ogniem rozjarzył.
Nie mam oczu. Spłynęły po twarzy.

Nie stanęli za nami bogowie,
gdy Pizystrat miał wczoraj dać głowę,
dziś umieram tu w męczarniach. Sama.

Zęby: moją nadzieją. Wybawcą.
Język! Pluję nim w gęby oprawcom!
Nie!! Nie wydam, kto godził w tyrana!








Leenie – grecka lekkoatletka, uczestniczka zamachu na Pizystratesa; podczas nieludzkich tortur odgryzła sobie język i plunęła nim na oprawców, by nie wydać współuczestników spisku. W hołdzie dla postawy uhonorowano ją posągiem, przedstawiającym lwicę bez języka.

[Leon Gutner]

Mam mieszane uczucia ale tylko przez wzgląd na temat wiersza .
Wolę jak piszesz o innych tematach i w innych klimatach .

Wybaczysz ?

Z ukłonem L.G.

[Miladora]

Sonet o greckiej bohaterce...? Czemu nie.
Znając Twoje zainteresowanie historią, wcale się nie dziwię.
Nierówna średniówka dobrze oddaje ten urywany, emocjonalny rytm.
Dlatego nie podkreślałabym go jeszcze nadmierną ilością wykrzykników.

- Poszybował mój oszczep. Niechybnie! - tu niepotrzebny, moim zdaniem.
- Zęby: moją nadzieją. Wybawcą. - dałabym myślnik zamiast dwukropka.
- Język! Pluję nim w gęby oprawcom! - tu także, zamiast pierwszego wykrzyknika myślnik.
- Nie!! Nie wydam, kto godził w tyrana! - jest jeden wykrzyknik albo trzy. Dwa tylko w stopniowaniu. Nie dałabym w ogóle po "Nie".

Masz jeszcze zbędne powtórzenia:
- mój oszczep/moja ręka
- Nie mam ręki/Mam na skroniach/Nie mam oczu/miał wczoraj

Myślę, że do lekkiego dopracowania jeszcze, Ewuś.

Dobrego

[P.A.R.]

Myślę, że do lekkiego dopracowania jeszcze, Ewuś.

jesteś bardzo wyrozumiała Mila
gdy rymy w/g mnie nadają się jedynie do poczytaj mi mamo
i żadna podniosła treść ich nie zatuszuje

jestem Ewo na
pozdrawiam

[Sokratex]

Poszybował mój oszczep. Niechybnie!
Jest najlepszy. Nic go nie prześcignie.
Moja ręka miota z wielką wprawą.
Nie mam ręki. Tylko miazgę krwawą.

Na skroniach wawrzyn. Błyszczę.
Tłum wokół wiwatuje, gwiżdże.
W oczach tryumf się ogniem rozjarzył.
Nie mam oczu. Spłynęły po twarzy.

Nie stanęli za nami bogowie,
gdy Pizystrat miał wczoraj dać głowę,
dziś umieram w męczarniach. Sama.

Zęby moją nadzieją. Wybawcą.
Pluję w gęby językiem oprawcom!
Nie! Nie wydam, kto godził w tyrana.

Ciut wyciąłem, żeby poprawić ekspresję. Także ostatni wykrzyknik bo bez niego peel mówi jakby już tylko do siebie.
To co na zewnątrz przestało go interesować. W końcu, jeśli pozbawić się języka (smaku), oczu (wzroku) i słuchu,
nawet najlepsza reklama nie zrobi na nas wrażenia
Bardzo dobry wiersz.

[Miladora]

jesteś bardzo wyrozumiała Mila

Z własnego doświadczenia wiem, że często w trakcie poprawek nasuwają się różne, często lepsze rozwiązania i rymowe, i inne, dlatego nie robiłam z tego problemu.
Dla mnie treść jest warta dopracowania z przyczyn osobistych, ponieważ byłam lekkoatletką.

Wasze zdrowie

[Ewa Włodek]

tak, Leonie, spodziewałam się, bo i temat i sposób przdstawienia - takie "inne", więc się i nie dziwię Twoim mieszanym uczuciom.

A czy wybaczę?, No, pewnie!!!! Już masz wybaczone!!!


Miladoro, powiem, że myślniki w miejscach przes Ciebie sugerowanych - miałam wcześniej, ale zmieniłam, żeby "wzmocnić" przekaz. Wychodzi - że niepotrzebnie...Zaś te powtórzenia - z pełnym rozmysłem, szczególnie w kontekście" moja ręka - nie mam ręki (już jej nie mam, bo mi ja zmasakrowali); nie mam oczu - (tak wczoraj miałam, ale dziś mi je wybili w katowni) - rozumiesz, o co mi chodziło...


P.A.R -ze, ależ szkoda, że "na nie", choć w sumie - to naturalne, że nigdy nie jest tak, że wszystko się Wszystkim podoba. Każdy ma swoje preferencje i swoje kryteria, a odbieramy - indywidualnie. Więc skoro na ten raz Ci nie przypadł do gustu, to może następne?

Ps. a "Poczytaj mi, Mamo" - to były sympatyczne książeczki.... Tylko nie przypuszczałam, że i Ty pamiętasz...


ooo, Sokratexie, to nie peelka się pozbawiła, to ją pozbawiono, i to autentycznie...


Najpiekniej Wam, Moi Najmilsi, dziękuję, że znaleźliście chwilkę dla mojego wierszyka, choć powiem inaczej: dziękuję, że znaleźliście chwilkę dla Leenie. To Ona tutaj jest ważna, przez swoją niezłomność, przez swoją wyjatkową postawę...A ja może ją tylko "obniżyłam" swoim nie najlepszym wierszykiem...
I cuuudne dzięki dołączam za wszystkie uwagi, bo - czy na "tak", czy nie zupelnie - są one ważne, istotne, konstruktywne i dla mnie zawsze pomocne i potrzebne, więc i oczekiwane...

Mnóóóstwo najcieplejszych serdeczności wysyłam moim Miłym Gościom i uśmiechy dołączam...
Ewa

[Miladora]

Ewunia, ja rozumiem, ale chodziło mi o powtórzenia.
Za bliskie te "moja" i "mam".
Mój oszczep i moja ręka to zbędne dopowiedzenia i psują klimat wiersza.
To samo, gdy wciąż powtarzasz - nie mam ręki, mam wawrzyn, mam oczy.
W miejsce tych słów można wstawić coś innego, co bardziej go wzbogaci.

[Abi]

ja jedynie migawką
czy objęłaś...?
po wywołaniu... okaże się...

A.

[Intarsja Lumiere]

Poszybował mój oszczep. Niechybnie!
Jest najlepszy. Nic go nie prześcignie.
Moja ręka miota z wielką wprawą.
Nie mam ręki. Tylko miazgę krwawą.

Mam na skroniach wawrzyn. Cała błyszczę.
Tłum dokoła wiwatuje, gwiżdże.
W oczach tryumf się ogniem rozjarzył.
Nie mam oczu. Spłynęły po twarzy.

Nie stanęli za nami bogowie,
gdy Pizystrat miał wczoraj dać głowę,
dziś umieram tu w męczarniach. Sama.

Zęby: moją nadzieją. Wybawcą.
Język! Pluję nim w gęby oprawcom!
Nie!! Nie wydam, kto godził w tyrana!








Leenie – grecka lekkoatletka, uczestniczka zamachu na Pizystratesa; podczas nieludzkich tortur odgryzła sobie język i plunęła nim na oprawców, by nie wydać współuczestników spisku. W hołdzie dla postawy uhonorowano ją posągiem, przedstawiającym lwicę bez języka.

Witam Świetny warsztat, wiersz lekko poprowadzony z niebanalną treścią Congratulations

Dodano -- 01 gru 2011, 12:27 --

Ewunia, ja rozumiem, ale chodziło mi o powtórzenia.
Za bliskie te "moja" i "mam".
Mój oszczep i moja ręka to zbędne dopowiedzenia i psują klimat wiersza.
To samo, gdy wciąż powtarzasz - nie mam ręki, mam wawrzyn, mam oczy.
W miejsce tych słów można wstawić coś innego, co bardziej go wzbogaci.

Myślę, że powtórzenia są celowe Mnie się podoba cały