port

[atoja]

port

z niepokoju zdarzeń w słabości ubrani
pół-cienie pół-twarze stale powracamy

do miejsca które trwa nieśmiertelnym lądem
gdzie sternik drogę zna i wiatr wieje w żagle

gdzie gwiazda północy rozbitków pragnieniem
ziemią obiecaną i portem nadziei

zejdźmy na jasny ląd niech słońce świeci w twarz
żal zmyje fali prąd gdy wieje dobry wiatr

na cóż nam dawny czas odgarnijmy chmury
to nic że młodość skradł skrzydła rwą do góry


2011