wingris

[atoja]

wingris


jak dźwięk klasztornego dzwonu
spływa na dno jeziora
wieczorna porcja złudzeń

na próżno Wingryna
wyciąga ramiona
szczelnie okrywa wyspy
szata przeora

tylko cienie wśród brzóz
których nikt nie woła

nagim świtem
Czarna Hańcza omywa
zmarszczone odbicia

nie wygładzi lustra wody
z ciemnych oczu wypływa
rozbite szkło

w wąskiej łódce przy molo
kołysze się oddech legendy

nim zrozumiemy zagarnie nas cisza
i nie dogoni krzyk kormoranów

2012
z cyklu "moje miejsca"

Wigry
pierwotnie jezioro nosiło nazwę Wingry, która wywodziła się od jaćwieskiego słowa wingris (kręty, wijący się).