Raz jeszcze

[atoja]

Raz jeszcze



Pójdźmy raz jeszcze drogą pylistą,
może znajdziemy to uroczysko
a w nim odbicia słów narodzonych
na samym dnie i tamten płomień.

Gdzie pieśń wędrowca szumiały sosny,
rude latawce w locie radosnym
strącały prosto pod nogi szyszki
i gdzie brązowe rosły prawdziwki.

Pragniesz nasycić oczy obrazem
baśni dzieciństwa, kiedy szałasem
był dąb rosnący nad brzegiem rzeki
a wśród gęstwiny mieszkały skrzaty.

I wypatrujesz ptaka rajskiego,
który nadleciał z kraju Azteków
by uwić gniazdo w lichej przystani.
Pochylasz głowę i wszystko na nic.

Twój sen się prześnił, zostawił bliznę
pod obojczykiem, która nie zniknie.
Drąży jak kropla i szarpie brzegi,
wrzuć do niej kamień, zobaczysz kręgi.

Pójdźmy raz jeszcze tą ścieżką śliską,
popatrz, zakwitło już wrzosowisko
i brzoza szumi cichym szelestem:
nim zgubię liście przytul mnie jeszcze.

2012