a ogień płonie

[atoja]

a ogień płonie


nim zawisła nad doliną
w bukowinie rdzawowłosej
gdy Klimczoka dym spowijał
rozogniła się wniebogłos

a wiatr wciąż nam spalał usta
kładł pod stopy zieleń trawy
od uścisku ziemia szorstka
łagodniała gwiazd kabałą

w locie kradła szyszki lata
by je upchnąć po kieszeniach
gdy dniom zimne ręce splotła
płomień je rozskrzydlał w drzewach

tamten ogień stale płonie
sięga trzewi skrzy w źrenicach
chociaż nieraz sparzy dłonie
gdy go wzniecić chcesz w zaciszach

2012