W prześwitach

[atoja]

W prześwitach


Znowu mnie wołasz schyłkiem dnia, gdy spływa w nurty rzeki
i czesze włosy martwych traw, szukając w nich legendy.
W wyblakły wzrok złocisty blask dorzucasz gestem magii,
znajdujesz witkę, która drży w gęstwinie pnączy drętwych.

Tylko rozerwij lepiący kokon, niech fruną dźwięki.
Łagodna nuta obudzi słowa, co w bluszczu senne.
Zamkniętym piąstkom daj jasny promień, otworzą kielich
i na opuszkach zawiśnie dotyk czarownej Luthien.

Gdy zmyje z twarzy znużoną maskę, prowadź przez kładkę.
Nad uroczyskiem jaśnieją okna w buszu zieleni
a ich mieszkańcy mówią, gdzie strumień ma swój początek.
Spójrz, Athel Loren otwiera wrota czasoprzestrzeni.

W prześwitach słońca, barwnej feerii znów jestem elfem.
Poznaję oczy, dłonie i gesty z dalekich przedmieść.
Wtulam się w kamień, który wciąż szepce dawną legendę.
Tu, kroplą wiary wskrzeszona spocznę. W moim Lothlorien.


2013