byłam pokoikiem wszechświata

[eka]

_____________________________________________

chciałam odejść na twoich oczach
po rękach twoich

jak mogłeś

w omszałych ścianach teraz
ziemię rozgarniam
i tulę

[Fałszerz komunikatów]

Peelka rozumiana jako symbol -pokoik odchodzący po rękach, w dodatku na oczach peela, brzmi dziwacznie, mym zdaniem.
Jeśli jednak widzieć tu peelkę żywą, także jest kłopot. Wyobrażam sobie jak chodzi po peelu.
Druga część tekstu świetnie spełnia się zarówno jako klamra z tytułem, jak i pieczętuje gorycz peelki. Odczuwa się ją tak, że miałem gęsią skórkę przy czytaniu. Bardzo dobry fragment wiersza

[eka]

Peelka rozumiana jako symbol -pokoik odchodzący po rękach, w dodatku na oczach peela, brzmi dziwacznie, mym zdaniem.

Broń boże symbol
Dzięki, Piotr za refleksje.

[Gloinnen]

chciałam odejść na twoich oczach
po rękach twoich

Według mnie dojmujący obraz. Odczuwam go całą sobą.

Końcówka również bardzo mi bliska - w sensie, że doskonale znam takie myśli i takie stany ducha.

Początek sugeruje oddanie i pokorę aż do końca. Później pozostaje tulenie ziemi, powrót do najbardziej pierwotnych, podstawowych form egzystencji. Niekoniecznie śmierć (choć tego nie wykluczam) - ewentualnie śmierć jeszcze za życia, gdy właściwie cały świat staje się swoistą trumną. Nawet konieczność życia dalej może być - paradoksalnie - pogrzebaniem czegoś, czego peelka nie zaznała.

Pozdrawiam cieplutko,


Glo.

[Alek Osiński]

sugestywny obraz i pełen wyrzutu,
"po rękach twoich" tylko brzmi
trochę jakby zbyt "modlitewnie"
naturalniej by chyba wybrzmiało -
"spłynąć po rękach", ale to pewnie jedynie
kwestia "stanu skupienia",
bo "spłynąć" ma rzecz jasna
także negatywną konotację...

Pozdrawiam

[eka]

Glo, Alku
Kobieta - kobietę to jednak wyczuwa w punkt.

Alku, spłynąć jest ciekawą propozycją, ale - jak sam zauważasz - dwuznaczną.
Wers - jak mogłeś ma oczywiście konkretne dopełnienie.
Umrzeć.

Bardzo Wam dziękuję za komentarze.

[Lucile]

Eko,
wprawdzie późno, ale szczerze dołączam swoje tak i do powyższych, dobrych i zasłużonych opinii

Serdeczności
Lucile

[Qń Który Pisze]

Eczko, ta hibernacja uczuć do Ciebie niepodobna
Zostawianie ma wymiar jakiegoś osobistego pogrzebu, w którym uczestniczy jedynie stan ducha, jakby skopany życiem, w jakimś dole masywnego zawału oczekiwań.
Nikt nie słyszy, jak w trumnie własnych marzeń, zsiniałe paznokcie drapią ściany zatrzaśniętego wieka.

Umarłam bez ciebie, żeby nigdy nie zmartwychwstać.
To wyjątkowo ciężki stan samego siebie. Peelka na nic nie czeka. Drapie wieko "trumny", ale nie po to, żeby ją ktoś usłyszał, jeno z mozołem wydrapuje jego inicjały, żeby nigdy nie zapomnieć dlaczego "umarła".
Bardzo ładnie, Eko. Jak książka pisana o sobie, której nikt już nigdy nie przeczyta.
Zatrzepotałem kopytkami na takie smutne dictum. Może czasami lepiej pisać nową książkę, żeby starej nigdy nie skończyć pisać?

[eka]

Ten wiersz na innym, niestety już nieistniejącym forum, miał sporo recenzji. Tu (na razie) i tam dostał po jednej negatywnej opinii (nie, nie od tej samej osoby) i dwie natchnione, niezwykle głęboko wchodzące w wersy. Łzy mi popłynęły przy ich czytaniu: Twojej - tu i tam - Dżabby (świetny poeta i filozof). Tacy z Was, bardzo w sumie różni ludzie, poniekąd ironiści i twardziele, a empatii daliście mi tyle, że niezwykle mocno poczułam podarowaną, głęboką więź.
Dziękuję, Qniku. Ta pisana książka oprócz wątku najważniejszego ma wiele innych, o czym świadczy każdy jednak przeżyty dzień.
Stara książka - to nie tylko moje ja. Dwie równoległe, które zbliżyły się za mocno, zlały się w jedną prostą. Może to wina którejś, może obie tak zdecydowały.
Pozdrawiam, pozostając wdzięczna za wchłonięcie, diagnozę i propozycję zmiany status quo.


Lucynko – Tobie również pięknie dziękuję.

[coobus]

Drugą cześć wiersza akceptuję w pełni, nad pierwszą cały czas myślę. Ale nie chcę wprowadzać tu fermentu. To nie ja ją, to ona mnie prowokuje swoją egzotyczna urodą. I dobrze nam tak w tym emocjonalnym przesileniu.
Za wiersz