Nieżyzna

[Lucile]

Na najwyższej gałęzi urodziłam owoc,
jeden. Podobno gorzki.
Teraz mówią, że w połowie tylko żyję.

[witka]

Bardzo dygresyjny.
Dużo interpretacji.
Może wmiarę obierania wiersza ze skórki dojrzeję do interpretacji.

[witka]

Historia kobiety, matki dla której macierzystwo stało się najwyższą wartością.
Owoc miłości,przebrzmiałej zapewne gorzkiej, nieudanej, ale nie dla peelki skoro ma z tego związku dziecko.
Ludziom przeszkadza, że

sama je sama śpi,
sama sobie liczy dni

[Hardy]

Odczułem wiersz jako o matce i "gorzkim owocu miłości", a tu Witka mnie uprzedziła.

[witka]

Całą noc ( o poranku nie wspomnę ) dobierałem się do naszej Lucile.
Skorzystałem zatem z prawa Pierwszej Nocy.

[Hardy]

Całą noc ( o poranku nie wspomnę ) dobierałem się do naszej Lucile.

Lepiej dobieraj się do wiersza, nie do autorki

[Lucile]

Witka,
wierszyk rozebrałeś, precyzyjnie - słowo po słowie - i to tak, że sama jestem skłonna uwierzyć, iż właśnie taki przyświecał mi cel, chociaż, w moim pierwotnym zamierzeniu, „Nieżyzna” miała dotyczyć innych aspektów życia peelki, a teraz...

A prawda, jak zwykle leży gdzieś pośrodku.

Pisząc tekst z gatunku „naukawych” szukałam odpowiedniego motta. Odpowiednio nośnego i krótkiego. Coś, nie wiem co – pewno intuicja – kazało mi sięgnąć do epigramatów poetów helleńskich. Tak się zaczytałam, że główne pisanie zarzuciłam i „rozrezonowały” mi w duszy cudne, króciutkie wierszyki, np. Asklepiadesa z Samos (pierwsza połowa III w. p.n.e):

… w sercu młodzieńca – za sprawą Erosa – zażegły się węgle szkarłatne
z mokrego ciała dziewczyny...

czyż nie cudne?

Albo, jako swoista odpowiedź Alkajosa z Messany (przełom III i II w. p.n.e.):

Nienawidzę Erosa. Bo czemuż ten okrutnik nie na dzikie bestie się rzuca, lecz we mnie strzałami godzi.
Jakiż to bóstwu zysk – ujarzmić i spopielić człowieka?
Jakiż to łup zaszczytny zedrze on z mojej głowy?

A, czyż nie piękny (w swojej prostocie) i w punkt trafiony nie jest „Smutek życia” Leonidasa z Tarentu ( pierwsza połowa III w. p.n.e.) – zwanego „piewcą śmierci”:

Czas nieskończony upłynął, zanim na świat przyszedłeś, człowieku. I nieskończony czas upłynie po twoim odejściu. Czym jest więc to, co w środku zostaje, ten punkcik maleńki? Całe życie twoje – mniej niż chwila...
[…] Z kości misternie spojonych zrobieni są ludzie. A w dumie swojej dźwigają się ponad chmury...

A co Panowie powiedzą na dowcipny (wprowadził mnie w dobry humor) świetny, satyryczny epigramat Lucyliusza (rzymski poeta z czasów Nerona):

Posąg pięściarza Apisa postawili tu jego koledzy.
Wdzięczni mu są.
Przecież jeszcze nikogo nie pobił.

No i co, durna ambicja kazała mi „pomocować się” z antycznymi mistrzami. No, nie, to nie tak, źle napisałam; złożyć im hołd, wiem, wiem, dosyć nieumiejętnie naśladować. Jednak, skoro ten trójwers doczekał się takiej interpretacji... pękam z dumy.

Jednak, czy czasami nie lepiej iść prostą drogą; masz temat do opracowania, trzymaj się tego, a nie meandruj, jak nurt opływającego Troję Skamandra.


Hardy, witaj, pierwszy ślad pod moim tekstem – bardzo mi miło.

Witka, no to się wyjaśniło dlaczego tak niespokojnie spałam.


Przesyłam podziękowania i serdeczności

PS. Jeżeli przypadkiem zajrzy tu Alchemik, to donoszę, że w poezji Leonidasa z Tarentu, wg znawców literatury, pobrzmiewają leśmianowskie nuty i tony...albo odwrotnie.

[eka]

Na najwyższej gałęzi urodziłam owoc,
jeden. Podobno gorzki.
Teraz mówią, że w połowie tylko żyję.

Najwyższa gałąź to ta najbliższa niebu. Co tam się zawiąże? Sztuka albo miłość. Obie mogą zaowocować goryczą i wyobcowaniem.
Według obserwatorów o innych priorytetach - niepełne życie.
Dobry okruch, Lu.
Pozdrawiam.

[alchemik]

Tyle było interpretacji, że nie śmiem dodać swojej.
Zajmę się tylko tytułem, który zamyka w sobie całą treść.
Nieżyzna po rozdzieleniu oznacza, że nie jest żyzna.
Taki tytuł krzyczy o życie, żyzną glebę. Obawę o wyjałowienie przez czas, okoliczności.
O kontynuację życia. Może nawet i owocowania.
Nie mam pojęcia ile owoców było na rajskim drzewie.
Ciekawe, czy ktoś o to pytał?
Może Ewa zerwała jeden jedyny?
Myślę, że nie.

Lucia, poetom nie jest potrzebna gleba, tylko wiara w siebie. Inni poeci, którzy potrafią poczuć i zrozumieć.

[Lucile]

Ewuś i Jureczku,

nie chcę ukrywać, że Wasza interpretacja jest mi najbliższa. Bardzo się cieszę, że zechcieliście się ze mną podzielić.

w moim pierwotnym zamierzeniu, „Nieżyzna” miała dotyczyć innych aspektów życia peelki,

Trudna relacja matka – dziecko.
Pewno takowe są, ja jednak nie znam matki, dla której jej dziecko mogłoby być „gorzkim owocem”, a już z pewnością nie dla peelki tego drobiazgu. Chociaż przyznaję, że zapis mógł to zasugerować. Wszak, owoc – dziecko, narzuca się samoistnie.

Ale przecież, pisze się (pomijając teksty, jakie skierowane są tylko „do szuflady”) dla odbiorcy, czytelnika i każda interpretacja dla autora jest cenna oraz poszerzająca jego horyzonty. Czasami pozwalająca dostrzec rzeczy, zjawiska, impresje przed nim ukryte, a tylko jego podświadomość/nadświadomość (?) pozwoliła mu zawrzeć je w tekście. I właśnie przez komentarze czytelników zostały mu uświadomione i ukazane. Mnie przynajmniej to dosyć często się zdarza. Dlatego każda interpretacja „oświetla” mi mój tekst w ten sposób, że wydobywa to, co siedzi pod naskórkiem, a czasami nawet pod skórą właściwą.
Wdzięczna jestem za każdy komentarz. Jeżeli jest druzgocący - oczywiście - przykro mi, boli, ale jednocześnie nie pozwala popaść w zadufanie. Zatrzymuję się i analizuję. I to jest dobre.

Jerzy,

O kontynuację życia. Może nawet i owocowania.
Nie mam pojęcia ile owoców było na rajskim drzewie.
Ciekawe, czy ktoś o to pytał?
Może Ewa zerwała jeden jedyny?
Myślę, że nie.

mnie również, odkąd dorosłam do samodzielnych osądów i zadawania mnóstwa pytań, czasami dziwacznych i dla postronnych nieistotnych, dręczyły „rózniastości”. Do takich zaliczało się, miedzy innymi, zagadnienie; iloma owocami (no bo chyba jednak nie jabłkami, a figami) obrodziło „drzewo dobrego i złego”. I czy aniołowie mogli po nie sięgać? Taka moja teoria przyczyn buntu części aniołów.
Miło mi, że i Ty również o tym pomyślałeś. To zaskakujące - czasami odnajduję w Twoich komentarzach przemyślenia i odczucia podobne do moich.

Zajmę się tylko tytułem, który zamyka w sobie całą treść.
Nieżyzna po rozdzieleniu oznacza, że nie jest żyzna.
Taki tytuł krzyczy o życie, żyzną glebę. Obawę o wyjałowienie przez czas, okoliczności.

Czy prawdziwy twórca potrzebuje „żyznej gleby”. Wg mnie tak, a najlepiej kiedy odnajduje ją w sobie. Wtedy powstaje SZTUKA.

Ewo.

Najwyższa gałąź to ta najbliższa niebu. Co tam się zawiąże? Sztuka albo miłość. Obie mogą zaowocować goryczą i wyobcowaniem.
Według obserwatorów o innych priorytetach - niepełne życie.

Właśnie; „niepełne życie” i na ile taka opinia wpływa na realne życie tak naznaczonej/naznaczonego?

Lucia, poetom nie jest potrzebna gleba, tylko wiara w siebie. Inni poeci, którzy potrafią poczuć i zrozumieć.

A ja, ciągle jestem pełna wątpliwości, wahań i pytań.

Przesyłam serdeczne podziękowania i pozdrowienia

L