Wyściełane krzesła mnie nie kuszą

[Lucile]

Nie antyszambruję
w przedpokojach możnych i mogących.
Jak trawa, najlepiej się czuję na łące,
niepozorna...
lecz wolna, niepokonana.

[alchemik]

Łąka?
To przecież najpiękniej wyściełane krzesło, fotel i kanapa.
Pani od czarownych, wyściełanych eksponatów, mogła się nimi znudzić.
Ja z moim kościstym tyłkiem i kostycznym spojrzeniem na świat, lubię miękkość.
Zamieniam więc to spojrzenie na poezję, żeby mniej uwierało.
Łąka, czyli natura.
Wyściełane krzesło, czyli artefakt.
Czyżby artefakty, nie były jednak cudem wyższej formy natury?
Masz mój uśmiech i poparcie.
Podparcie na wyściełanej ziołami łące?
Jurek

[Lucile]

Jerzy,
jaka ładna interpretacja. Biorę ją w całości (sama lepiej bym nie wymyśliła), chociaż pisząc ten drobiazg, coś innego mnie uwierało, ale to już nieistotne.

Łąka?
To przecież najpiękniej wyściełane krzesło, fotel i kanapa.

łąka – toż to prawdziwie królewskie łoże. Co mi tam jakieś krzesło, nawet jeżeli wyłożone jest najwspanialszym altembasem, czy szlachetnym kurdybanem.

Pani od czarownych, wyściełanych eksponatów, mogła się nimi znudzić.

to raczej niemożliwe – najprawdziwsza sztuka jest tu i tam (w polecanym przeze mnie eseju szczepantrzeszcz akuratnie i ładnie je powiązał).

Masz mój uśmiech i poparcie.
Podparcie na wyściełanej ziołami łące?

też biorę z przyjemnością, chociaż obawiam się, by nie skończyło się tak, jak w uroczej piosence Andrzeja Waligórskiego „Zachwycenie”

Gdy czasem młoda polonistka
Taka naiwna, schludna taka,
Egzaltowana, świeża, czysta,
Że chciało by się siąść i płakać.

Więc gdy ta polonistka właśnie
Małpując młodopolskie pozy
Wybiegnie o porannym czasie
Boso na łąkę między brzozy,

Poigra z pliszką i skowronkiem
Oraz z pudliszką i z biedronką,
Przywita ze wschodzącym słonkiem,
Wołając: - Witaj jasne słonko!

Z róż i powojów splecie wieńce,
Pomacha rączką do motyla,
Kraśnym obleje się rumieńcem
Widząc jak pszczółka kwiat zapyla.

Coś z Anny German gdy zanuci,
Wyrecytuje coś z Asnyka,
A potem bardzo się zasmuci
Nad żabką, którą bocian łyka,

I chcąc zapłakać nad półtrupem
(bo drugie pół ten bocian urwał)
Wlizie tą bosą nogą w kupę
I wyda okrzyk: - Ożesz kurwa!

To - jeśli byłbym na tej łące
Naocznym świadkiem tego zgrzytu -
Jak jestem facet niepijący,
Pół litra wychlałbym z zachwytu!

Serdeczności wszelkie ślę
Lu cia

[Nula.Mychaan]

Lu, oj ja też wolę łąkę, chociaż doskonale wiem, że wcale o tym nie pisałaś
Za przypomnienie Waligórskiego dziękuję

[Hardy]

O, jaka ładna miniaturka.
Nie wiem dlaczego, ale lepiej by mi się czytało ostatnie dwa wersy w układzie:
niepozorna... lecz wolna,
niepokonana.

[Lucile]

niepozorna... lecz wolna,
niepokonana.

dziękuję za podpowiedź, istotnie, nawet w zapisie lepiej wygląda.
Jeżeli pozwolisz "wezmę ją sobie".

O, jaka ładna miniaturka.

O, jak miło, też dziękuję

Za przypomnienie Waligórskiego dziękuję

Nulko, prawda że świetny wiersz. I nawet ja, niemalże ortodoksyjnie unikająca wulgaryzmów, uważam że bez tego - Ożesz kurwa! nie byłby już tym. A tu jest w punkt.

Pozdrowienia ślę

Luc ile

[Nula.Mychaan]

Lu zdecydowanie straciłoby moc.
Również nie przepadam za wulgaryzmami, szczególnie w mojej własnej twórczości, ale u innych jak uzasadnione to dlaczego nie.
Wszystko zależy