Czy mi już wolno?

[lczerwosz]

W niewyschniętej kałuży
znalazłem fragmenty odbicia.
Sprawdzam numer uśmiechu
i czy garnitur w porządku.

Chociaż już wcale nie muszę;
najwyżej dla dodania gazu.
Woda pryska pod butem,
jak zawsze, wysoko.

Wiersz powstał jako komentarz do wiersza eki pt. Nic nie muszę.

[eka]

Sprawdzanie w niewyschniętej kałuży i tytułowe pytanie osłabiają:

już wcale nie muszę;

Chyba że tytuł (i wiersz) zastanawia się, czy już wolno okazać obojętność partnerce. A to już zupełnie nowa myśl:)

[lczerwosz]

czy już wolno okazać obojętność partnerce.

Tak, to inne pole aktywności.
Najpierw pomyślałem o życiu zawodowym, (nie)odpowiedzialności społecznej.

[tabakiera]

Może jednak szybko?
Sprawdzanie numeru rejestracyjnego.
Numeru telefonu.
No i numeru uśmiechu, przede wszystkim. Te poprzednie numery to moje wariacje na temat.
Podmiot liryczny w gotowości, skoro sprawdza swój wizerunek.
Nie musi, ale chyba jednak chce.
Dla dodania sobie animuszu.
Dla zabawy.
Skoro woda pryska pod butem, jest troszkę brutalności, deptania.
Jest też desperacja.
Woda pryska wysoko, ubrudzi - ale i poniesie.
Kałuża nie wyschła, może to zachowanie wywodzi się z bólu, z dawnych porażek.
Trudno nie wejść ponownie do tej samej... kałuży.
Zaraz, zaraz...
Nie wchodzi się nigdy do tej samej...

[lczerwosz]

Nie wchodzi się nigdy do tej samej...

rzeki, niestety.

Te poprzednie numery to moje wariacje na temat.

No bardzo życiowe.

Woda pryska wysoko, ubrudzi - ale i poniesie.

Woda stojąca może i nie poniesie. Kałuża, zastoina, błotko, bajorko. Jak jednak dodać energii, to nią jeszcze tryśnie.

Jest też desperacja.

Stale młodzi.
Dziękuję za trafną analizę.

[Nula.Mychaan]

Leszku bardzo fajna miniatura,
bardzo mi się podoba ten numer uśmiechu.