on

[eka]

niczego nie tai
wszystkiemu urąga
postuluje beztroskę
myśli rozbiera

zbiór twoich wierszy

jedyny
którego nie potrafię zamknąć
wychodzi ze słów

[tabakiera]

Poza słowa to niezła poza jest.
Słowa, które pozują.

A na poważnie - słowa wychodzą czasem poza słowa.
Tworzą obrazy, emocje.
Za cholerę nie chcą wyjść z głowy, jak człowiek coś przeżyje podczas lektury, jak uderzy ona w odpowiednią strunę.

Myślę, że chodzi o pewną niemoc twórczą, poczucie niedoskonałości.
Zbiór, który wciąż się tworzy i nie może sprostać wymaganiom autorki.

[eka]

on

niczego nie tai
wszystkiemu urąga
postuluje beztroskę
rozbiera myśli
jedyny
którego nie potrafię zamknąć

zbiór wierszy

nie może
wyjść poza słowa

Dzięki za konstruktywne uwagi, Doroto.
Pomyślę nad zmianą powyższego zapisu:)

[eka]

Zmieniłam, mam nadzieję, że teraz interpretacja będzie zgodna z autorską.
Dzięki serdeczne raz jeszcze.
: )

[alchemik]

To chyba o mnie.
Nie mam nic oprócz wierszy.
A i te próbowano mi odebrać, bo osądzono, że wyszedłem poza słowa
własne.
Interpretacja wcale nie musi być zgodna z autorską.

[tabakiera]

Ewo, ja tak na szybko, bo mi komentarz zeżarło, a muszę wyjść.

Dzięki za skopiowanie starej wersji.
Wobec obecnej mój koment jest z kosmosu.

Wiele razy tak miałam, że autor zmienił tekst, a komentarz świecił się jak księżyc na błękitnym niebie, więc jeszcze raz dzięki.

[eka]

Wbrew pozorom dużej różnicy nie ma, oczywiście jeśli nie potraktować 'poza' jako homonimu, ale sama uznałaś to za żart:)
W nieedytowanej wersji:

którego nie potrafię zamknąć

zbiór wierszy

nie może
wyjść poza słowa

podmiot informuje, że nie potrafi zamknąć zbioru, czyli wychodzi on poza słowa.

A ten fragment Twojego komentarza:

Myślę, że chodzi o pewną niemoc twórczą, poczucie niedoskonałości.
Zbiór, który wciąż się tworzy i nie może sprostać wymaganiom autorki.

wynika z potraktowania dwóch ostatnich wersów jako sygnału niemocy słów. Faktycznie, można tak odebrać, izolując dwie ostatnie linijki od pozostałych.

Dzięki, nie przewidziałam tej możliwości. A teraz, po dodaniu zaimka dzierżawczego i zmianie pointy, chyba wszystko jasne.

[eka]

To chyba o mnie.

Podmiot i autor zaprzecza:)

Interpretacja wcale nie musi być zgodna z autorską.

O tym często już rozmawialiśmy. Moje zdanie znasz. Powtórzę, sukcesem jest, jeśli interpretacje czytelnika są zgodne z zamysłem autora.
Chyba że celowo pisze się tak, aby tropy wiodły do różnych, założonych przez autora przesłań.
Za te niezgodne z autorskimi - interpretacje czytelnicze, jeśli dobrze się tekst napisało (przynajmniej jeden odbiorca odczyta zgodnie z zamysłem), autor nie może się winić.
Niektórych stanów/pojęć/ obrazów - nie da się wykreować powszechnie znanymi ujęciami. Banału winniśmy się strzec, stawiać na indywidualizm.

[alchemik]

A jednak!
Któż jest większym indywidualistą ode mnie?!
Chyba że Ty!
I to się zgadza.
Tylko że Ty ukrywasz swój indywidualizm.
Przyznaj.
Jak myślisz?
Dlaczego tak Ciebie lubię?
Czy mamy tu do czynienia z banałem wyznań?
A może ja po po prostu wiem, bo tak czuję.
Ty też czujesz, kiedy czytasz.
Czujesz, kiedy skłamać pocieszycielsko.
Wahasz się powiedzieć prawdę, gdy tekst zahacza o niebo.
Ale tylko zahacza.
Co oznacza dla prawdziwego poety, że to kolejny tekst do dupy.

[eka]

Prowokujesz, Jerzy.
Ale i tak nie podam namiaru na Ten Zbiór.
Z Twoim jednak nie ma nic wspólnego, sorry:)