myszy węże szakale

[wierszonna]

nory coraz większe

wzrusza to
tylko ziemię

[Napoleon North]

Zresztą nawet fajne to to ...

Na Horusa

N/N

[Sede Vacante]

oooo, a tuja bardzo dobra miniatura. Tak, to zdecydowanie ma swoje przesłanie, cała historię ludzkiej dominacji i obojętności wobec wszystkiego, tak naprawde, co nas otacza.
Bardzo mi się podoba, zrobiło na mnie ogromne wrażenie.
Jest przekaz, potrzebne niedopowiedzenia, emocje, mocna historia w kilku wyrazach.

[Gloinnen]

Mnie się też podoba, głównie ze względu na dobrze skonstruowany zapis.

nory coraz większe

Rycie nor kojarzy się wieloznacznie. Ma w sobie coś z tchórzostwa - w norze można się ukryć. To także rodzaj działania instynktownego (zwłaszcza w powiązaniu z tytułem) - a więc - pewne zezwierzęcenie? Powrót do najniższych imperatywów, które rządzą ludźmi (zawsze doszukuję się ogólnoludzkich aspektów w wierszach)?

myszy węże szakale

Tytułowe zwierzęta układają się w piękny łańcuch pokarmowy - jedne zjadają drugie - zajmują nawzajem swoje miejsce. Drugim dnem miniatury jest więc walka o przetrwanie, bezwzględna rywalizacja o tę norę, to schronienie - a zarazem o ciemność. Bo nory wygrzebane są w ciemności.

wzrusza to
tylko ziemię

Odczyt literalny, jak najbardziej zrozumiały. Nory wykopuje się w ziemi, zatem opisujesz dynamikę pewnego zjawiska. Ale "wzrusza" - to może oznaczać także "porusza", a zatem - wzbudza jakieś emocje. Ziemia jednak jest bytem martwym. Ta obojętność może być i jednocześnie pozorna, i znacząca. Personifikacja ziemi czyni ją ważną postacią dramatu. Cierpliwa, przyjmująca obserwatorka, ostatnia opłakująca, gościnna bez wyjątku dla wszystkich (wcześniej czy później). Milcząca. Ale budzi zaufanie. Jest doskonałym punktem odniesienia dla każdego dramatu, rozgrywającego się na scenie życia.

Glo.

[Sokratex]

nory coraz większe

wzrusza to
tylko ziemię

Ładna miniaturka, aż szkoda, że nie haiku
Przede wszystkim zawiera podsumowanie: "wzrusza to tylko ziemię", a w haiku nie sugerujemy niczego na silę.
Podoba mi się zwłaszcza to, na co zwróciła uwagę Gloinnen:
"Tytułowe zwierzęta układają się w piękny łańcuch pokarmowy - jedne zjadają drugie - zajmują nawzajem swoje miejsce.
Drugim dnem miniatury jest więc walka o przetrwanie, bezwzględna rywalizacja o tę norę, to schronienie - a zarazem o ciemność."

A gdyby, zamiast wyliczać te wszystkie zwierzęta po kolei, postawić na wyobraźnię czytelnika?:

• • • • • jak cicho
        
        wśród krecich kopców
        • leśny grób
        
        
        
        
        
        http://bit.ly/126sFpM

[Ania ayalen]

ziemia i niebo sa w nas. My pomiedzy nimi. Wobec siebie...ciagi ewolucyjne. I w kazdym drzy czasem.myszka i budzi sie wilk

[wierszonna]

Dzięki bardzo wszystkim

Glo, ale wnikliwie

Sokratex, tytuł ten zaistniał także ze względu na brzmienie (sz ż sz....). haiku uwielbiam, ale raczej nie jestem w tym dobra, próbowałam, jednak za bardzo ciągnie mnie do wymykania się regułom. Ty natomiast czujesz je świetnie.

zdrówka

[Sokratex]

haiku uwielbiam, ale raczej nie jestem w tym dobra, próbowałam, jednak za bardzo ciągnie mnie do wymykania się regułom.

Ale widać w drzemiący Tobie potencjał Nie poddawaj się tak szybko!
Odnośnie reguł... wbrew pozorom pomagają w czytaniu, kierunkując odbiór. Można tak napisać miniaturkę,
żeby w wersji skojarzeniowej miała znaczenie metaforyczne, jednak wiedząc, że to niedozwolone (pójście na łatwiznę),
czytelnik szuka przede wszystkim właściwego tropu.

Powiedzmy Basho w tłumaczeniu Czesława Miłosza:

• • • Odwiedzając groby
      Siwowłosi chylą się
      Nad swymi laskami.

Laski mogą się niektórym kojarzyć dwuznacznie I dobrze! - wcale to nie zakłóca wydźwięku tej miniaturki, a nawet dodaje
do głównego odczytu, dodatkowy - uzupełniający go.
Powiedzmy, że stojąc nad grobem starzy ludzie bardziej cenią młodość, choćby została im już tylko w formie nabytej
(dajmy na to bogaty staruszek wziął sobie za żonę laskę).
Oczywiście to tylko tło, ale nic nie ujmuje głównemu planowi:
ciężar życia, przeszłych zdarzeń, coraz bardziej pochyla głowy starców nad ziemią.
Laska jako ogniwo łączące myśli (zrodzone w głowie) z ziemią w której jest już po pewnym czasie więcej bliskich,
niż tych jeszcze żywych.


Pozdrawiam.

[anastazja]

Brawo za pomysł i wieloznaczność

[wierszonna]

sokratex, napisałam kiedyś

------------------

haiku, o haiku

maleńki liryk
językiem snu dotyka
w wiśniowym smaku

--------------

zakrzyczano mnie na forum haikowskim, że to nie haiku, ale ja je lubię

też pozdrowienia

Dodano -- 29 sty 2013, 19:32 --

anastazjo dzięki