post factum

[Gloinnen]

łopiany przy drodze
rzucają coraz dłuższe cienie

z dnia na dzień

uśmiech na wadze przybiera
nie wiadomo dlaczego
w dłoni
kamień lekko omszały i śliski

kto jest bez winy

czekanie bez odroczenia
zasklepiają się dni
czas na zmiany
trzeba wstać z kolan

półmrok zarósł trawą
błotnisty dukt poorały ślady furmanek

z wyboru tędy
żeby było trudniej
niż wszyscy wiedzą

deszcze wypełnią koleiny

kara zawsze przychodzi za późno



____________________
Glo.

[P.A.R.]

uśmiech przybiera na wadze
nie wiadomo dlaczego
w dłoni
kamień lekko omszały

z wyboru tędy
żeby było trudniej
niż wszyscy wiedzą

deszcze wypełnią koleiny

ciekawie się zagrzebujesz...
ta kara już chyba niepotrzebna
ale nie mnie o tym roztrząsać

[Gloinnen]

[atoja]

Glo
za klimat przemijania,sens winy i kary, także mądrość słów w nawiązaniu do ewangelii św. Jana
zamyśliłam się

miłego

[Robert Fox]

"uśmiech na wadze przybiera" ... ten wers ma wagę

nawiązanie do Ewangelii i modlitewnej pozy tworzy ciekawy obraz
"żeby było trudniej" - kojarzy mi się z "uchem igielnym"

- i tylko rozgryźć nie mogę ostatniego wersu
w kontekście całości...
Potykam się o sprzeczności jakie on wywołuje.
Może rozjaśnisz ?
Pozdrawiam

[Jarek B]

...piękne:)

[anastazja]

Glo - brawo szczególnie za; uśmiech na wadze przybiera...

Pozdrawiam

[JSK]

Deszcze przeminą, koleiny zaschną, to i duktem łatwiej iść będzie

Śliczny.

[ble]

Wyraźnie post factum. Są ładne miejsca, np.

z dnia na dzień

uśmiech na wadze przybiera
nie wiadomo dlaczego
w dłoni
kamień lekko omszały i śliski

kto jest bez winy

czekanie bez odroczenia
zasklepiają się dni

Piekne wniesienie: kto jest bez winy

Natomiast dalej:
czas na zmiany
trzeba wstać z kolan

wydaje i się dość sztandarowe.
Nie bardzo rozumiem ostatni wers o karze. Na pewno ma ważne znaczenie, ale nie mogę go rozgryźć.

[Gloinnen]

Dziękuję wszystkim za komentarze.

Dla tych, co mają wątpliwości odnośnie ostatniego wersu - może małe wyjaśnienie. Próbowałam pokazać myśl, że kara jest czymś spóźnionym, nic nie naprawi wyrządzonego zła, nie zmieni przeszłości. Jest ona czymś na pewno nieuchronnym i zasłużonym, ale właśnie - jak jest naprawdę jej sens?
Zemsta? Odwet?
Świadomy swoich zachowań człowiek przecież nie jest psem Pawłowa, u którego negatywny bodziec wielokrotnie powtarzany po jakimś zachowaniu, był w stanie je wyeliminować. U ludzi to nie działa (chyba).
Czy chodzi o zachowanie równowagi, polegające na tym, że popełnione zło musi do winowajcy powrócić?

Czy to jest komuś do czegoś potrzebne?
Ale jednak - moralna odnowa jest możliwa, tylko na jakim to się opiera mechanizmie?
Według mnie na zrozumieniu, a nie na odwzajemnieniu zła. Czy kara pomaga zrozumieć?
Czy ma ona być katalizatorem, który uwalnia mechanizm "żalu za grzechy"?

Ale z drugiej strony - jest taka sentencja K. Irzykowskiego

"Kara przychodzi zwykle w ten sposób, że wygląda jak krzywda."

Czy wobec tego nie ma ona zupełnie odwrotnego skutku?

Bardzo mnie te zagadnienia nurtują, stąd ten wiersz...
Przepraszam, ze powyższe przydługie dywagacje.

Pozdrawiam Was,


Glo.