TWÓJ ŚWIAT

[coobus]

świat twój domkiem na drzewie
bez schodów i drabin
staję jak przed ołtarzem
siebie w darze składam
ptak cię z bliska pozdrawia
skrzydlatym rozchwianiem
las w porywach zwątpienia
cicho się spowiada

czekam na zaproszenie
na liściu spisane
aż pętlą zakołuje
nadlatując z góry
jasnych polan przestrzenie
przetkane wrzosami
podkreślą słów znaczenie
zachłanną purpurą

wejdę tam ośmielony
poznawaniem siebie
powolnym odtajaniem
duszy skutej lodem
w tajemnicę co czeka
schowana w tym drzewie
w życiodajność zieleni
w rozłożystość bioder