TWARZE TYCH CO UMARLI

[coobus]

twarze tych co umarli także umierają
powierzone na krótko brunatnieniu szyby
żal skroplony osiada spowolnieniem godzin
schładzają się modlitwy
w wieczyste bursztyny

jeszcze ślą nam uśmiechy z przejściowych obozów
resztkami zaległymi w instynktach pierwotnych
w zgaszeniu zbędnych świateł prawd wyjałowieniu
wśród okiennych poduszek
pod ciężarem łokci

twarze tych co odeszli odchodzą wraz z nimi
w bezszelestnym stąpaniu ku zmarzlinie białej
zostawiają za sobą zamglone pejzaże
wzrok stępiony o drogę
pamięć obolałą