DUSZATYŃSKIE

[coobus]

Może to ciągle lato, a może dogasanie,
napełnia dwa talerze wieczornym gwiazdograniem.
Sfrunęło, zakręciło, przeciekło wśród gałęzi,
zerwało pęta duszy, co ciągle na uwięzi.
 
Może to tylko lato, a może jego cienie
zabrane spod Chryszczatej, na krótkie ocalenie.
A może też na wieczne, za jego przecież mocą,
przebiły się przez serce, spłynęły złotą rosą.
 
Może to jeszcze lato, z tym swoim dziwnym wiatrem,
strząsnęło kurz z zasłony na stare fotografie,
na których tamta wolność – nieważne, czy prawdziwa -
na duszatyńskie lustra wieczornym słońcem spływa.