dłonie

[coobus]

jesteś jak kwiat powiedział
i cofnął ręce spalające się w pieszczocie
i posmutniał w niepewności

płatki rozchyliły się na spotkanie czułego dotyku
ale on nie był motylem
nie miał daru słonecznych promieni
nie miał skrzydeł skrojonych z jedwabiu
nie w pełni potrafił zrozumieć ich mowę

jesteś jak kwiat powtórzył
i patrzył jak kwiat ten
podnosi w kierunku słońca złotą głowę
znów nie wiedział
czy czynił to tylko dla niego
czy chce być tylko jeszcze jedną z zalotnych gwiazd

jesteś jak kwiat
onieśmielasz
rozumie to tylko ten
kto się do ciebie bezwiednie modli

jestem jak kwiat odpowiedziała
dlaczego cofnąłeś dłonie