pod śniegiem

[coobus]

Zalegną krzewy pod śniegiem,
zalegną pnącza skruszałe,
ucichną drapieżne burze,
na dłużej pewnie, na dłużej.

Pokryje wszystko puch biały,
pokryje przycięte róże,
zalegną zimą i one,
przykryte lodem, uśpione.

Wystygną resztki płomieni,
pole swe barwy wybieli,
wygasną światła po lecie,
przecież snu pora, no przecież.

Zabraknie ptasiej kapeli
i chochoł w rzeźbę się zmieni.
Z tej ciszy zima się zrodzi,
wystudzi wszystko, wychłodzi.

Zalegnie niewyzbierana
pigwa zielonożółtawa,
zalegnie czerwony listek
i te bordowozłociste.

Zalegnie ściemniała trawa,
kolią kretowisk przybrana,
z kątów wypełzną smutki,
te wielkie i te malutkie.

Zalegnie świat umęczony,
póki go słońce nie zbudzi,
bo życie głodne i młode,
przeżyje tam, pod tym lodem.

Lecz serca jesiennych ludzi…
nie będzie już dla nich wiosny.
Ich pąki już nie wystrzelą,
zostaną tam, pod tą bielą.