może kiedyś był raj

[coobus]

jeżeli był na świecie raj, to był na pewno właśnie tam,
tak wiele barwnych wspomnień z Gruzji mam...
- - -

Nie widziałem tam raju, nie widziałem aniołów,
i nie było spokoju i ciszy.
Może tylko jabłonie przeciążone czerwienią
i winnice schylone nad ziemią.

Może tylko żyjące swą świetnością minioną
chore domy dawnego Tiflisu,
albo wina dzikiego zakrzywione pazury,
desperacko wczepione w ich mury.

Nie, nie było tam raju, tylko echo Kolchidy,
już odległe, zgłuszone, przebrzmiałe.
Były krzewy Kachetii, przykurczone i krzywe,
pod kaukaskim białym masywem.

Były kvevri w piwnicach, były też pełne dzbany
na tarasie gościnnej Tisany,
gdzie khvanchkarę do rana toastami się piło
za przyjaciół, za szczęście, za miłość.

Za tych co już odeszli, za tych co pozostali,
za bezpieczne niebo nad głową,
za to miasto skulone gdzieś u stóp Narikali,
za Samebę, za Sioni, za Jvari.

Za te mury boleśnie postrzępione wojnami,
za kobiety lepiące chinkali,
za tych mężczyzn, co pieśni chórem w parkach śpiewają,
którym pewnie daleko do raju.

Pozostaną w pamięci staromiejskie ogródki,
chłodny oddech Żółwiego Jeziora,
chudożnicze obrazy, co jak liście obrosły
mały skwerek na Suchym Moście.

Może był kiedyś raj, ale chyba nie tam,
gdzie się czaczę zapija tarchunem,
bo czy może bezkarnie nazywany być rajem
kraj, gdzie ciągle coś piją, śpiewają.

Nie spotkałem tam Ewy, nie spotkałem Adama,
ani cienia boskiego gdzieś obok.
Tylko góry strzeliste pod niebieską kopułą,
biednych ludzi, co chlebem częstują.