ich noce

[coobus]

za sprawą smaku tej ciszy
za sprawą tkliwego wiersza
za sprawą szeptów i wina
noc przyszła pierwsza

z oszołomienia i szczęścia
że los przychylnie zamrugał
z zauroczenia tą pierwszą
noc przyszła druga

z czystego ludzkiego głodu
świateł tańczących w półcieniach
ze swykłej zachłanności
znaków wysłanych spojrzeniem
z krzyku radości co w duszy
urywa się jak ze smyczy
kolejne
kolejne noce
lecz nikt ich już nie liczy

może i nie ma w nich jutra
nikt go nie szuka
bo po co
nikt nie zapala świateł
bo dobrze z taką nocą

kiedyś się pewnie wypalą
może gdy skończy się wino
bezdechem przejdą w ciszę
zatracą się
rozpłyną