jasna i szeroka

[coobus]

sam złu i dobru wytyczam granice
zgodnie z sumieniem jasne gesty czynię
bez złotych naczyń
bez dymu gromnicy
życie we własną zamieniam świątynię

spisuję słowa w wyblakłych kolorach
odtwarzam dźwięki dawno już przebrzmiałe
rozdzielam równo
w dwóch oddzielnych zbiorach
szare czekanie i spełnienie białe

upajam duszę jesienną szarugą
zimowe chłody przyjmuję w pokorze
sam przecież nie wiem
może już niedługo
szarość wraz z bielą wyścielą mi łoże

z daleka mijam martwą ciemność okien
i ludzkie lęki skrywane w pacierzach
staję na drodze jasnej i szerokiej
prostuję głowę
twarz słońcu powierzam