ulica z tamtego świata

[coobus]

nie ja zdradziłem swoją ulicę
nie ona mnie zdradziła
to tylko dorosłość
tylko dorosłość

jej umorusana bieda była wiotka w talii
gazowolatarniana melancholia uwodziła
kolia dwóch szczerbatych neonów była ozdobą
na miarę wspólnoty podwórkowych serduszek
liszajowatych tynków
pachnących moczem bram
ciemnych zatęchłych piwnic i brukowych kamieni
trzepak był bramą prowadzącą ku nowym przestrzeniom
pomiędzy kolejowym nasypem a nadrzecznymi wiklinami

skamieniało w swojej nieskończoności
doznanie pierwszego dotyku
tajemnica wolności w świecie pełnym ogrodzeń
odradza się snami

dziś nie patrzy mi w oczy
gdy przechodzę
źle się czuje w kostiumie ze szkła i betonu
nadmiar blichtru i świateł nie przepuszcza uśmiechu
kasztany odeszły wraz ze swoim blaskiem
ale to dorosłość
tylko dorosłość

po zamkach kutych w lodzie promieniami słońca
zostają tylko znamiona symboli
po piaskownicach dzieciństwa
zwykle nie pozostaje nic
nawet piasek
co najwyżej puste oczodoły
pogodzone z losem