czas spokoju

[coobus]

mgławicami niesiony po wielkim wybuchu
wielki wóz chciałeś gonić wraz z całym wszechświatem
teraz prędkość wytracasz w kosmicznych podmuchach
obłokiem rozproszonym niczym babie lato

dotykasz snów skupionych pomiędzy światami
widzisz w górze i w dole takie same znicze
przemieszczasz się bezwiednie z rozpędzonych mgławic
w wieczyste krajobrazy przydrożnych kapliczek

już bez szansy na szlema w końcowym rozdaniu
zawieszony nad ziemią pośród nietoperzy
dopełniasz swoją karmę swobodnym spadaniem
wiatrem w którego wolność warto było wierzyć

już spokojny spokojem opuszczonych strzemion
już rozważny rozwagą spływających przeczuć
swą siłę czerpiesz z powiek niepokrytych ziemią
i z ust szkarłatu zanim posinieją w zmierzchu