niech już będzie

[coobus]

Nasłuchujesz, wyczekujesz,
zerkasz, zerkasz w stronę drzwi,
bo znów przeszło tyle godzin,
bo znów przeszło tyle dni.
Niby nie chcesz, niby nie,
lecz coś ciało twe przenika,
ściemniasz światło, włączasz płytę,
aksamitna gra muzyka.

Stanie w drzwiach radosny taki,
wręczy ci wymięty kwiatek,
wielki koszyk pięknych kłamstw,
jakieś ciastka na dodatek,
powie, że nie kocha żony,
że jest biedny, że jest sam,
że ty tylko, że ty właśnie,
jesteś inna
niż te tam.
I jak zawsze pewną dłonią
sięgnie po bezwolne ciało,
potem rozwalony w łóżku
utnie sobie drzemkę małą,
potem pójdzie, a ty znowu
zmyjesz z siebie pot i łzy,
ciało mydłem wyszorujesz,
wyszorujesz aż do krwi.
I pomodlisz się do Pana,
by cię chronił ode złego,
by tak już ostatni raz,
bo już dość,
bo starczy tego.

A po kilku pustych dniach,
znów w lodówce szampan schłodzisz
i niepokój twój odżyje,
jakoś długo nie przechodzi.
Niech już będzie,
skoro musi,
niech już będzie,
co ma być,
byle tylko nie samotność,
by zapukał ktoś do drzwi.