zawirowani

[coobus]

rozwiane w tańcu włosy złote
oplotły szyję lśniąca potem
pod niebem śpiących żyrandoli
półmrok oblepia i przenika
a w tym półmroku krzyk muzyki
która aż boli

gesty czynione po kryjomu
oddech gorący wzrok łakomy
i zapach potu jaśminowy
talia zachłannie przyciśnięta
jak niespokojny przedsmak święta
jak zawrót głowy

pokusa dzika i rogata
wypycha nas z zasięgu świateł
na wyspę ciemną jak atrament
podsyca puls zgubionych kroków
obietnicami które w mroku
rodzą się same

ulotność chwil i lekkość godzin
w nieodgadniony stan przechodzi
w odpływającej z wolna sali
zawirowani w jeden obłok
pozostawiamy świat za sobą
coraz to dalej